 |
Στίχοι: Κώστας Φασουλάς
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Σκουλάς
Άλλες ερμηνείες:
Παντελής Θαλασσινός
Γιάννης Νικολάου
Τ’ άγρια πουλιά τα ημερεύω,
όλο για σένα τους μιλώ και τα μαγεύω.
Τ’ άγρια πουλιά τα ημερεύω,
με τα σπασμένα μου φτερά τα συντροφεύω.
Όμως τι κρίμα, που δε μάγεψα κι εσένα,
τι κρίμα που δεν άγγιξα της τρέλας σου το αγρίμι,
κι έγινε η αγάπη, η αγάπη, ένα συντρίμμι,
σημάδι που χαράχτηκε στην πιο βαθιά μου μνήμη.
Τ’ άγρια πουλιά ρωτούν τη νύχτα,
με ποιο τραγούδι να ξορκίζεται η πίκρα.
Τ’ άγρια πουλιά στο πέταγμα τους,
αναστενάζουν μες απ’ το κελάηδημα τους.
Όμως τι κρίμα, που δε μάγεψα κι εσένα,
τι κρίμα που δεν άγγιξα της τρέλας σου το αγρίμι,
κι έγινε η αγάπη, η αγάπη, ένα συντρίμμι,
σημάδι που χαράχτηκε στην πιο βαθιά μου μνήμη.
|  |
Lyrics: Kostas Fasoulas
Music: Yiannis Nikolaou
First version: Vasilis Skoulas
Other versions:
Padelis Thalassinos
Yiannis Nikolaou
The wild birds I tame,
all for you I speak to them and charm them.
The wild birds I tame,
with my broken wings I keep them company.
But still, what a shame that I was not able to charm you
what a shame that I could not touch the wild animal of your craziness
and love became, love was left in shards,
a scar that was carved into my deepest memory.
The wild birds ask the night,
with what song can bitterness be banished.
The wild birds, in their flying,
sigh within their warbling.
But still, what a shame that I was not able to charm you
what a shame that I could not touch the wild animal of your craziness
and love became, love was left in shards,
a scar that was carved into my deepest memory.
| |
