 |
Στίχοι: Θάνος Παπανικολάου
Μουσική: Στέλιος Ρόκκος
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Ρόκκος
Αχ με τα όνειρα γίνεται ο άνθρωπος
άσπρο καινούριο σκαρί
πίνει απ’τις θάλασσες
και την καρδιά του κερνάει
Κι όταν κουράζεται κλείνει τα μάτια του
και να πετάξει μπορεί
σ’αυτά που αγάπησε σ’ότι ναυάγησε
και σ’ότι δεν τον ξεχνάει
Ψυχή και σώμα είμαι ακόμα ορκισμένος
στον δικό σου ουρανό
το μονοπάτι αυτό που διάλεξες και χάθηκες
δεν είναι ο δρόμος μου
Εγώ για χρόνια έχω μάθει να μην βλέπω
ένα φάρο κοντινό
και να επιστρέφω κάθε νύχτα
στο λιμάνι της ζωής μου μόνος μου
Αχ με τα όνειρα γίνεται ο άνθρωπος
ένα φεγγάρι μικρό
άστρο που καίγεται και τις ευχές του
σκορπάει
κι όταν κουράζεται κλείνει τα μάτια του
και τριγυρνάει για καιρό
σ’αυτά που αγάπησε σ’ότι ναυάγησε
και σ’ότι δεν τον ξεχνάει
Ψυχή και σώμα είμαι ακόμα ορκισμένος
στον δικό σου ουρανό
το μονοπάτι αυτό που διάλεξες και χάθηκες
δεν είναι ο δρόμος μου
Εγώ για χρόνια έχω μάθει να μην βλέπω
ένα φάρο κοντινό
και να επιστρέφω κάθε νύχτα
στο λιμάνι της ζωής μου μόνος μου
|  |
Tекст: Thanos Papanikolaou
Mузика: Stelios Rokkos
Прва представа: Stelios Rokkos
Ах, човек који сања постаје
бели, нови брод,
пије из мора
и његово срце чашћава.
А кад се замори, затвори очи
и може полетети
ка оном што је заволео, ка оном што је изгубио
и оном што га не заборавља.
Још сам душа и тело, веран
твоме небу.
стаза коју си одабрала и изгубила се
није мој пут.
Ја сам већ годинама навикао да не угледам
никакву светлост на путу
и сваке ноћи да се враћам
у луку свог живота сам.
Ах, човек који сања постаје
један малени месец,
звезда што гори и своје жеље
расипа.
А кад се замори, затвори очи
и дуго лута
ка оном што је заволео, ка оном што је изгубио
и оном што га не заборавља.
Још сам душа и тело, веран
твоме небу.
стаза коју си одабрала и изгубила се
није мој пут.
Ја сам већ годинама навикао да не угледам
никакву светлост на путу
и сваке ноћи да се враћам
у луку свог живота сам.
| |
