 |
Στίχοι: Μιχάλης Γελασάκης
Μουσική: Kiki Lesendric
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Θα`θελα να`μαι μαζί σου όταν πονάς
μαζί την ώρα που ξυπνάς
να μου θυμώνεις, να γελάς.
Θα`θελα να είμαι τρένο που οδηγείς
στην επιφάνεια της γης
μικρός να γίνομαι μπελάς.
Θα`θελα τις πληγές που αρνήθηκα
ντροπαλά και ανήθικα
να τις πάρω αγκαλιά.
Θα`θελα όσα χάδια λυπήθηκα
και να δώσω φοβήθηκα
να τ`αφήσω στα δικά σου σκαλιά.
Άφησα στον άνεμο τα φύλλα μου
μη με ξεχάσεις, μίλα μου
και θα νικήσω το Νοτιά.
Έφυγα ν`αφήσω πίσω ό,τι πονά
καθώς ο χρόνος θα γεννά
λόγια που πήρανε φωτιά.
Θα`θελα τις πληγές που αρνήθηκα
ντροπαλά και ανήθικα
να τις πάρω αγκαλιά.
Θα`θελα όσα χάδια λυπήθηκα
και να δώσω φοβήθηκα
να τ`αφήσω στα δικά σου σκαλιά.
|  |
Tекст: Mihalis Yelasakis
Mузика: Kiki Lesendric
Прва представа: Manolis Mitsias
Желео бих да будем с тобом кад патиш,
док се будиш,
да ми се љутиш, да се смејеш.
Желео бих да будем воз којим управљаш,
на лицу земље
да постанем мала опасност.
Желео бих да ране, којих сам се одрекао
стидљиво и неумесно,
узмем у наручје.
Желео бих да све додире, за којима
сам зажалио и бојао се да их дам,
оставим на твом степеништу.
Препустио сам ветру своје листове,
не заборави ме, причај ми
и победићу југо.
Отишао сам да бих за собом оставио
сваку бол, док време рађа
речи што су се запалиле.
Желео бих да ране, којих сам се одрекао
стидљиво и неумесно,
узмем у наручје.
Желео бих да све додире, за којима
сам зажалио и бојао се да их дам,
оставим на твом степеништу.
| |
