 |
Στίχοι: Βασίλης Σαλταγιάννης
Μουσική: Βασίλης Σαλταγιάννης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Σαλταγιάννης
Γέμισε ο τόπος νταβατζήδες μέσα σε πόλεις και νησιά
διπλωματούχοι αεριτζήδες και μαστεράδες στη ζημιά
Μοιράσαν δώρα και καρτούλες, βραχιόλια στους ιθαγενείς
μας αγοράσαν στο παζάρι, μα δε χαμπάριασε κανείς
Εν τω κρυπτώ εισοδηματίες, μάνες των υπηρεσιών
το λάδι τρέχει στα μπατζάκια απ’ της ανάγκης το πλαφόν
Πουλάνε αέρα γη και ύδωρ, που ειν’ της ζωής μας τα προικιά
πριν το γάμο τα βουτήξαν, να παίρνουν νοίκια και μετά
Κάνουν το φόβο σου ειδήσεις και σ’ απειλούν μ’ αφορισμό
αν τύχει και παραστρατήσεις απ της βλακείας το σωρό
Κι ο φόβος γίνεται σαράκι και το σαράκι φυλακή
να μη μπορείς να πεις στον άλλο μια καλημέρα το πρωί
Με φοβερίζουν κάτι μέρες και κάνει η ελπίδα μου φτερά
μα σαν πουλί ξαναγυρίζει, μου κελαηδάει στα σωθικά
Είμαι και εγώ ένας από δαύτους κρύβω κι εγώ ένα νταβατζή
μα κάθε τόσο τον πατάω να μη μπορεί να μου τη βγει
|  |
Paroles: Vasilis Saltayiannis
Musique: Vasilis Saltayiannis
Première Performance: Vasilis Saltayiannis
Les receleurs ont envahi le pays, dans les villes et dans les îles
Diplômés en tout, diplômés en rien, des maîtres en « dommages et pertes »
Ils offraient des cadeaux et des cartes, des bracelets aux indigènes
Ils nous ont achetés au bazar, sans que personne ne le comprenne
Alors que pour les rentiers bien cachés, pères du service public,
L’huile coule à flot, dégoulinant par les fentes de nos nécessités
Ils vendent l’air, la terre et l’eau, que la vie nous offre en dot unique
Avant le mariage, ils l’ont engloutie, ont perçu les loyers et après…
Avec leurs aphorismes, ils abreuvent de tes craintes les quotidiens,
Et si jamais tu tentes d’échapper à leurs discours à la con
Et la peur deviendra souffrance et la souffrance deviendra prison
Au point de ne plus pouvoir, le matin, saluer ton prochain
Alors mon espoir s’envole, quand parfois ils me font peur,
Mais comme l’oiseau, il revient et chante dans mes entrailles
Je suis moi aussi un de ceux-là, je cache aussi un receleur
Mais le plus souvent je le piétine, pour qu’il reste dans sa faille
| |
