 |
Στίχοι: Ελένη Γιαννατσούλια
Μουσική: Fahir Atakoglu
Πρώτη εκτέλεση: Νότης Σφακιανάκης
Χωρίς εσένα... 8α ήμουν μόνος
θα ειχε 8εση κι αξια ο πόνος.
χωρίς εσένα φιλιά λαθραια
που θα `χαν μόνο το "τίποτα" 8εα
Βοσπόρου κύμα και δρόμου βέλος
είσαι το τέλος που δεν έχει τέλος
Χωρίς εσένα μου φταίνε όλοι
σαν Ατλαντίδα βουλιάζει η πόλη.
χωρίς εσένα το φως παγίδα
με ξημερώνει σε λάθος πατρίδα
Στα όνειρά μου απόψε βρήκα
το "ευχαριστώ" που ποτέ δε σου είπα
Στα πράσινα σου μάτια
τον κόσμο όλο είδα
σε νύχτες μονοπάτια
τα λόγια σου πυξίδα
Το πάθος πάντα πα8ος
κι αυτό σου το χρεώνω
σαν σινική μελάνη
αντέχει μες στο χρόνο
Τούτος ο δεσμός
για μένα ανοιχτός λογαριασμός
κάτι σου χρωστώ μια λέξη
τη λέξη "ευχαριστώ"
Την Κυριακή πάλι χιόνιζε
και ήσουν εκεί
Χωρίς εσένα στην τρικυμία
δεν ερμηνεύω σωστά τα σημεία
Χωρίς εσένα θα ήμουν τώρα
στης μοναξιάς μου την άγονη χώρα
Βοσπόρου κύμα και δρόμου βέλος
είσαι το τέλος που δεν έχει τέλος
Χωρίς εσένα μου φταίνε όλοι
σαν Ατλαντίδα βουλιάζει η πόλη
χωρίς εσένα το φως παγίδα
με ξημερώνει σε λάθος πατρίδα
|  |
Letras de Canciones: Eleni Yiannatsoulia
Música: Fahir Atakoglu
Primera representaci: Notis Sfakianakis
Sin tí... estaría solo
tendría lugar y valor el dolor.
Sin tí besos robados
que sólo tendrían el aspecto de nada.
Ola del Bósforo y flecha del camino
eres el final que no tiene fin
Sin tí todos tendrían la culpa
como la Atlántida se hundiría la ciudad.
Sin tí la luz como una trampa
ma hace amanecer en la patria equivocada.
En mis sueños esta noche encontré
el "gracias" que jamás te dije
En tus ojos verdes
ví todo el mundo
en los caminos de la noche
tus palabras eran brújula
La pasión, siempre pasión
y eso te lo debo
como tinta china
soporta el paso del tiempo.
Este lazo
cuenta abierta para mí
te debo una palabra
la palabra "gracias"
El domingo nevó de nuevo
y estabas ahí
Sin tí en un mar enfurecido
No interpreto bien los signos
Sin tí estaría ahora
en el terreno estéril de mi soledad
Ola del Bósforo y flecha del camino
eres el final que no tiene fin
Sin tí todos tendrían la culpa
como la Atlántida se hundiría la ciudad.
Sin tí la luz como una trampa
ma hace amanecer en la patria equivocada.
| |
