 |
Στίχοι: Ελένη Γιαννατσούλια
Μουσική: Βασίλης Γαβριηλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Οικονομόπουλος
Όπως μ’ αγαπάς νιώθω πως με πνίγεις,
έτσι που το πας πιο καλά να φύγεις,
όσο μου ζητάς τόσο θα βαριέμαι να σου δώσω.
Όπως μ’ αγαπάς μάλλον δε μου κάνεις,
με υπερβολές σίγουρα με χάνεις,
και με απειλές τότε είναι που δε σου ανήκω.
Δεν είμαι κανενός,
έχω θέμα, είμαι διαφορετικός,
μες στην τρέλα μου για όλα ικανός.
Αν φύγω μακριά, δε θα σ’ αρέσει.
Δεν είμαι κανενός,
μοιάζω με στεριά και είμαι ουρανός,
πού με πας, δε φυλακίζεται το φως.
Δεν είμαι κανενός και αν σ’ αρέσει.
Όπως μ’ αγαπάς με τις φλόγες παίζεις,
έτσι γενικά με καταπιέζεις,
άλλα υλικά έχουν τελικά τα όνειρά μου.
Όπως μ’ αγαπάς χάνω τον αέρα,
βλέπω τα κενά και το παραπέρα
κι όλο πιο συχνά απ’ τη φυλακή σου δραπετεύω.
|  |
Text: Eleni Yiannatsoulia
Musik: Vasilis Yavriilidis
Uraufführung: Nikos Oikonomopoulos
Deine Liebe hat mich zugrunde gerichtet!
Komm' mir nicht nahe, bleib' weg von mir!
Wenn du mich so inständig bittest,
da muss ich doch sehr bitten!
Warum willst du mich in den Himmel heben?
Ich werde nie in dein Eigentum übergehen!
Ich bin nicht irgendwer - ich habe mein eigen Thema!
Wir beide haben nicht denselben Sinn!
Schau doch, zu was ich alles fähig bin!
Es würde dir nie gefallen, wenn ich weit weg bliebe!
Ich bin nicht irgendwer -
ich bin zwischen Himmel und Erde!
Wie kann man mit dir ein Licht fassen?
So einer bin ich nicht - das musst du mir lassen!
Mit solcher Liebe spielst du mit dem Feuer,
du lässt mir sogar keinen Seufzer!
Ich habe daran kein Interesse
und habe davon das Atmen vergessen!
Ich sehe überall nur die Leere
Und will aus deinem Gefängniss schnell ausbrechen!
| |
