 |
Στίχοι: Μαρίνα
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης
Άλλες ερμηνείες:
Χορωδία Τερψιχόρης Παπαστεφάνου
Μακριά, πολύ μακριά,
ακούγεται η ζωή.
Ψηλά πολύ ψηλά λάμπουν τα φώτα
ίσως τα φώτα, που μας έκλεψαν
της πολιτείας που μας έκλεψαν
κι η θύμηση απ’ το τελευταίο λιόγερμα και τα βουνά,
γύρω δικά μας.
Μακριά πολύ μακριά υπάρχεις.
Πρέπει να υπάρχεις.
Σα να μπορώ ν’ αφουγκραστώ το γέλιο σου, ξανθό,
πίσω απ’ τους λεκιασμένους τοίχους.
Κάποτε που όλα θα μαθευτούνε
που θ’ αναλιώσει πάλι το παγωμένο κέντρο της μνήμης
τώρα, παντού,
«η κατάθεσή μου, να θυμάμαι τι είπα στην κατάθεσή μου»
και θα ξανάρθουνε τα χρώματα ίσως.
Κάποτε που θ’ ανοιχτούν οι πόρτες των τάφων,
των σπιτιών, των φυλακών, των νόμων,
να λογαριάσουμε τους νεκρούς μας,
να μοιραστούμε τα καινούργια μας τραγούδια.
Κάποτε θα μάθεις κι εσύ τα υπόλοιπα,
θα θυμηθείς και εσύ.
Μακριά, πολύ μακριά, είσαι η ζωή.
Θα είσαι μακριά
τότε εγώ δε θα υπάρχω.
|  |
Lyrics: Marina
Musica: Mikis Theodorakis
Prima esecuzione: Adonis Kaloyiannis
Altri spettacoli:
Horodia Terpsihoris Papastefanou
Lontano, molto lontano,
la vita è ascoltata.
In alto, molto in alto, splendono le luci,
forse le luci che per noi di città sono scomparse,
come sono anche scomparsi
il ricordo dell'ultimo tramonto e i monti,
tutt'attorno a noi.
Lontano, molto lontano, esisti.
Devi esistere.
Come potrò riascoltare il tuo ridere, puro,
dietro muri macchiati?
Quando tutto apprenderemo,
quando si scioglierà il centro ghiacciato della memoria,
allora, dappertutto,
«la mia deposizione, debbo ricordare che cosa ho detto nella mia deposizione!»
e forse ritorneranno i colori.
Quando saranno aperte le porte dei sepolcri,
delle case, delle prigioni, delle province,
dovremo contare i nostri morti,
e condividere le nostre nuove canzoni.
Allora anche tu apprenderai tutto il resto,
ricorderai anche tu.
Lontano, molto lontano, tu sei la vita.
Sarai lontano,
allora io non esisterò.
| |
