 |
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Εκτελέσεις:
Από αέρα κάμανε επιδρομή στην Κρήτη
οι Γερμανοί να πάρουνε, Σφακιά και Ψηλορείτη.
Ποτάμια, δάση και βουνά, ακρογιαλιές και δέντρα
βουνοκορφές και ρεματιές, εστήσανε ενέδρα.
Τα ορατά τ’ αόρατα, τα τωρινά τα αιώνια
τα στήθη τους εστήσανε, στου Χίτλερ τα κανόνια.
Όλοι τους συνορίζονται, στη μάχη ποιος θα φτάσει
Ελευτεριά ή Θάνατος, ποιος θα πρωτοφωνάξει.
Άγριος και περήφανος στέκεται ο Ψηλορείτης
αθάνατος, απάτητος, καταμεσής της Κρήτης.
Χίλιοι δαιμόνοι τ’ ουρανού, την Κρήτη βομβαρδίζουν
από δεξιά κι αριστερά την περιτριγυρίζουν.
Ρασάλτο κάνουν τα βουνά γύρω απ’ τον Ψηλορείτη
Ελευθεριά ή Θάνατος, φωνάζει όλη η Κρήτη.
Άγγελοι μαζευτήκανε, την Κρήτη προστατεύουν
κι απ’ τους διαβόλους τ’ ουρανού χιλιάδες αχρηστεύουν.
Απ’ ουρανό και θάλασσα, πολιορκούν την Κρήτη
σαν φάντασμα τους κυνηγά η σκιά του Ψηλορείτη.
Να και ο Κρητικός Θεός μπαίνει και αυτός στη μάχη
συθέμελα ετράνταζε ο τάφος του Εθνάρχη.
Τους ήξερε από παλιά δώδεκα δεκατρία
και λέει: για δε διάβασες Ούνε την Ιστορία.
Να δεις πως τους δεχόμαστε, αυτούς που αγαπούμε
αλλά και πως φερνόμαστε, σ’ εκείνους που μισούμε.
Τι θέλετε στα σπίτια μας, και στα νοικοκυριά μας
εμείς αγωνιζόμαστε, για την Ελευθεριά μας.
Είναι γεμάτο το νησί, πολιτισμού μνημεία
κι εσείς μας κουβαλήσατε, πόνο και τυραννία.
Τρέμει τραντάζει η Κνωσσός καίει φωτιά στ’ Αρκάδι
ο φάρος του Ακρωτηρίου φέγγει και αυτός ομάδι.
Εδιάλυσε η σκοτεινιά έγινε η νύκτα μέρα
για να κτυπάνε τον εχθρό π’ έρχεται απ’ τον αέρα.
Ήταν Μαΐου 21 η καταχνιά η μεγάλη
τα σιδερένια φτερωτά ξερνούν φωτιά και ατσάλι.
Κρυφτήτε από το θάνατο, κτυπάνε οι τρομπέτες
κι απ’ τον αέρα πάνοπλοι, έρχονται οι επισκέπτες.
Ποιος να κρυφτεί; Δεν κρύβονται, όλοι στη μάχη μπαίνουν
έχουνε μάθει από παλιά να ζουν και να πεθαίνουν.
Ξεσκίζει ο Κρητικός λαός τους νόμους τους γραμμένους
και εφαρμόζει άγραφους, για τους νεοφερμένους.
Στρέφεται προς τον ουρανό, και το σταυρό του κάνει
τρέχει στο στίβο ακάλυπτος, να πάρει το στεφάνι.
Γέροι, γυναίκες και παιδιά, όλοι στη μάχη τρέχουν
ατρόμητοι, ακάλυπτοι, μ’ αίμα το χώμα βρέχουν.
Σφεντόνες, βέργες, ρόπαλα, αξίνες και δρεπάνια
και των προγόνων τα παλιά, αρχαία γιαταγάνια.
Τρέχουνε να υποδεχθούν τους νέους αφεντάδες
με καραμπίνες, δίκανα και σκουριασμένους Γκράδες.
Στριφογυρίζει γρήγορα του Κρητικού το μάτι
κτυπάει εδώ, κτυπάει εκεί τους ξένους με γυνάτι.
Δεν περιμένει ο Κρητικός να ’ρθει ο εχθρός στο χώμα
μα στον αέρα τον κτυπά που ’ναι νωρίς ακόμα.
Αν τον αφήσει ν’ αμυνθεί και φτιάξει τ’ άρματά του
με ποια άρματα θα αντισταθεί ο Κρητικός μπροστά του;
Ξέρουν οι γέροι τι θα πει σκλαβιά απ’ άλλα χρόνια
γι’ αυτό ξαμώνουν και χτυπούν τα έγχρωμα μπαλόνια.
Φτάνουν τα μεταγωγικά, ανοίγουν τις πορτέλες
τον ήλιο εκαλύψανε, πολύχρωμες ομπρέλες.
Σκοτείνιασε ο ουρανός, θαρρείς ο ήλιος ’χάθει
παντέρμη Κρήτη είναι γραφτό, να ξαναμπείς στα πάθη.
Σκοτείνιασε ’ναι το νησί από τ’ αεροπλάνα
πώς να αντέξεις μόνη σου θεογεννήτρα μάνα.
Όλοι μεγάλοι και μικροί τρέχουν να πολεμήσουν
το γόητρο και τη τιμή, θένα υπερασπίσουν.
Αγγομαχούνε τα βουνά Σφακιά και Ψηλορείτη
μα είναι θέλημα Θεού να πατηθεί η Κρήτη.
Ήρθε ο πυρογενής εχθρός κρατώντας τις πυρόγες
κι απ’ άκρη σ’ άκρη το νησί σκεπάζετ’ από φλόγες.
Ο ατσαλογενής εχθρός επάτησε την Κρήτη
μα η γρανίτινη ψυχή της Κρήτης δεν ηττήθει.
Τέσσερα χρόνια το νησί εντύθηκε στα μαύρα
άντεξε στα μαρτύρια και στης φωτιάς τη λαύρα.
Στα μαύρα η Κρήτη εντύθηκε, έβγαλε τα καλά της
πένθιμα το μαντήλι της βάζει για τα παιδιά της.
Κτυπά ο εχθρός, καίει χωριά, χιλιάδες ξεριζώνει
η Κρήτη από τον πόνο της κλαίει και μαραζώνει.
Κρήτη μην κλαις μην δέρνεσαι, δεν κλαιν’ οι ηρωίδες
μα στέκονται ακλόνητες όπως οι πυραμίδες.
Πρεπιά του κόσμου αρχόντισσα Κρήτη Κοσμογεννήτρια
σε σένα πάλι πέσανε, της Λευτεριάς τα φύτρα.
Το αίμα που εχύσανε τα αθάνατα παιδιά σου
γίνανε μοσχόβολοι ανθοί, να ρένουν την ποδιά σου.
Σε σένα έπεσε ο λαχνός και μην κακοκαρδίσεις
να πάρει ο άξονας στροφή, τον τζόγο να κερδίσεις.
Πρώτη ελευθερώθηκες Κρήτη από τα πάθη
τρέχει η είδηση παντού ο κόσμος να το μάθει.
Γοργοφτερούγα η είδηση σ’ όλο τον κόσμο φθάνει
της δόξας και της Λευτεριάς, επλέξανε στεφάνι.
Η Κρήτη λευθερώθηκε, λεν’ οι αγγελιοφόροι
κι ήρωες της έγιναν στο κόσμο δορυφόροι.
Τρέχει η είδηση παντού σ’ ανατολή και δύση
η Κρήτη λευθερώθηκε έζησε και θα ζήσει.
Πρεπιά του κόσμου αρχόντισσα θα στέκεις πάντα Κρήτη
κι η δόξα πάντα αθάνατη πάνω στον Ψηλορείτη.
Αιώνια κι αθάνατη θα είσαι κοσμογέννα
Ζήτω που δεν ελύγισες εις στο σαράντα ένα.
|  |
Text: Paradosiako
Musik: Paradosiako
Weitere Aufführungen: ."\n"
Aus der Luft machten sie gegen Kreta ihren Angriff
die Deutschen, zu erobern die Sfakiá, den Psilorítis.
Flüsse und Berge, Strände, Bäume und Wald
Berggipfel und Schluchten, alle legten Hinterhalt.
Die sichtbare und unsichtbare, die jetzige und ew'ge
Brust stellten sie Hitlers Kanonen entgegen.
Alle wetteiferten, anzukommen bei der Schlacht
und wer als erster „Freiheit oder Tod“ sagt.
Wild und voll Stolz steht der Psilorítis
unsterblich, unzugänglich, genau in Kretas Mitte.
Tausende Himmelsteufel vollführen Kretas Bombardierung
von rechts und links machen sie die Umzingelung.
Die Berge rings um den Psiloritis greifen an
“Freiheit oder Tod“ fängt ganz Kreta zu schreien an.
Engel versammelten sich, die Hand über Kreta zu halten
und von den Himmelsteufeln Tausende auszuschalten.
Vom Himmel aus und vom Meer, belagern sie Kreta
doch wie ein Geist jagt sie des Psilorítis Schatten.
Jetzt greift auch der kretische Gott ein in die Schlacht
von Grund auf erdröhnt des Volksführers Grab.
Er kennt sie schon aus den Jahren zwölf und dreizehn
und sagt, Hunne, hast du's nicht aus der Geschichte gesehn.
Du sollst sehn, wie wir die die wir lieben empfangen
aber auch wie wir die die wir hassen behandeln.
Was wollt ihr in unsern Häusern und Haushalten
wir kämpfen um unsere Freiheit zu behalten.
Voll ist unsere Insel mit Denkmälern der Kultur
und ihr bringt uns nur Schmerz und Diktatur.
Knossós ächzt und stöhnt, in Flammen steht Arkadi
es leuchtet genau so auch der Leuchtturm von Akrotiri.
Die Dunkelheit ist aufgelöst, die Nacht zum Tag geworden
sie schlagen ein auf die von oben kommenden Feindeshor-den.
Es war der 21. Mai, der Rauch war ungeheuer
die eisernen Schwingen spucken Stahl und Feuer.
Versteckt euch vor dem Tode, verkünden die Fanfaren
waffenstrotzend aus der Luft kommen die Soldaten.
Wer versteckt sich? Alle gehen in den Kampf statt sich zu verbergen
seit alters her haben sie gelernt zu leben und zu sterben.
Das kretische Volk zerreißt die geschriebenen Gesetze
und greift zu ungeschriebenen, für die neuen Besetzer.
Es wendet sich zum Himmel und macht sein Kreuz
rennt ohne Schutz in die Arena zu erringen den Siegeskranz.
Alte, Frauen, Kinder, alle begeben sich in die Schlacht
furcht- und schutzlos wird dem Boden Opferblut gebracht.
Schleudern, Ruten, Sicheln, Äxte und Knüppel
und auch die alten vorväterlichen Säbel.
Sie eilen die neuen Herren abzuwehren
mit Karabinern, Doppelflinten und rostigen Vorderladergewehren.
Es schweift des Kreters Blick umher behende
hier schlägt er, dort schlägt er mit Trotz die Fremden.
Der Kreter wartet nicht bis der Feind erreicht den Boden
früh schon noch in der Luft wird Gegenwehr geboten.
Gibt er ihm Zeit sich zu verteidigen und seine Waffen zu richten
mit welchen Waffen kann der Kreter gegen ihn was ausrichten?
Die Alten wissen aus anderen Zeiten was bedeutet Sklaverei
so schießen und schlagen sie die bunten Fallschirme entzwei.
Die Transportflugzeuge kommen, sie öffnen die Türen
die Sonne wird verdeckt von vielfarbigen Schirmen.
Der Himmel wird dunkel, als ob die Sonne verschwunden ist
armes Kreta, dein Schicksal erneut das Leiden ist.
Die Insel ist von den Flugzeugen verdunkelt
wie hältst du das alleine aus, Gott gebärende Mutter.
Alte und Junge wollen sich am Kampf beteiligen
Prestige und Ehre wollen sie verteidigen.
Die Berge Sfakiá und Psilorítis atmen heftig
doch es ist Gottes Wille dass Kreta eingenommen wird.
Es kam der feuergeborene Feind die Fackeln in der Hand
vom einen zum andern Ende steht die Insel entflammt.
Der stahlgeborene Feind hat Kreta betreten
doch nicht besiegt ist die granitene Seele des Kreters.
Vier Jahre lang hat die Insel schwarz getragen
hat die Folter und Feuershitze ertragen.
Schwarz hat Kreta sich gekleidet, die Sonntagskleider abgelegt
und traurig das Tuch für seine Kinder angelegt.
Der Feind schlägt zu, verbrennt Dörfer, entwurzelt Tausende
Kreta weint vor Schmerz und steht vorm Ende.
Kreta weine nicht und schlag dich nicht, Heldinnen weinen nicht
sondern stehen wie Pyramiden unerschütterlich.
Zier der Welt, herrschaftliches Kreta Welterschafferin
dir wieder zugefallen ist der Keim der Freiheit.
Das Blut das deine unsterblichen Kinder vergossen
wurde zu duftenden Blüten die in deine Schürze flossen.
Dir fiel das Los zu und lass dich nicht verstimmen
die Wende für die Achsenmächte zu bringen, das Spiel zu gewinnen.
Als erstes wurdest du Kreta von dem Leiden erlöst
die Nachricht verbreitet sich überall, dass es die Welt erfährt.
Auf schnellen Flügeln erreicht die Nachricht die ganze Welt
sie winden den Kranz des Ruhmes und der Freiheit.
Kreta ist befreit, sagen die Boten
und Helden wurden in der Welt seine Soldaten.
Die Nachricht verbreitet sich überall im Osten und im Westen
Kreta ist befreit, hat überlebt und wird leben.
Die Zier der Welt, Herrin, wirst du immer bleiben, Kreta
und der Ruhm unsterblich oben auf dem Psiloritis.
Ewig und unsterblich bist du Welterschafferin
Ein Hoch dass 1941 du nicht untergingst.
| |
