 |
Στίχοι: Γεώργιος Βιζυηνός
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος
Άλλες ερμηνείες:
Μιχάλης Βιολάρης
Φουρτούνιασεν η θάλασσα
και βουρκωθήκαν τα βουνά,
είναι βουβά τ’ αηδόνια μας
και τα ουράνια σκοτεινά
κι η δόλια μου ματιά θολή,
παιδί μου, ώρα σου καλή!
Βουίζει το κεφάλι μου
σαν του χειμάρρου τη βοή,
ξηράθηκαν τα χείλη μου
και μου εκόπηκι η πνοή
σ’ αυτό το ύστερο φιλί,
παιδί μου, ώρα σου καλή!
Να σε παιδέψει ο πλάστης μου,
καταραμένη ξενιτιά,
μας παίρνεις τα παιδάκια μας
και μας αφήνεις στη φωτιά,
και πίνουμε τόση χολή
όταν τα λέμ’ "ώρα καλή!".
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΤΟΥ ΑΠΟΔΟΣΗ
α. Η μάνα
Φουρτούνιασεν η θάλασσα και βουρκωθήκαν τα βουνά!
Είναι βουβά τα αηδόνια μας και τα ουράνια σκοτεινά,
κι η δόλια μου ματιά θολή,
παιδί μου ώρα σου καλή!
Είναι η καρδιά μου κρύσταλλο και το κορμί μου παγωνιά!
Σαλεύ᾿ ο νους μου, σαν δενδρί, που στέκ᾿ αντίκρυ στὸ χιονιά,
και είναι ξέβαθο πολύ,
παιδί μου ώρα σου καλή!
Βοΐζει το κεφάλι μου σαν του χειμάρρου τη βοή!
Ξηράθηκαν τα χείλη μου και μου εκόπη κι η πνοή,
σ᾿ αὐτὸ τὸ ὕστερο φιλί,
παιδί μου, ώρα σου καλή!
Να σε παιδέψ᾿ ο Πλάστης μου, κατηραμένη ξενιτιά!
Μας παίρνεις τσ παιδάκια μας και μας αφήνεις στη φωτιά,
και πίνουμε τόση χολή,
όταν τα λέμ᾿ "ώρα καλή".
β. Το παιδί
Φυσά βοριάς, φυσά θρακιάς, γεννιέται μπόρα φοβερή!
με παίρνουν, μάνα, σα φτερό, σαν πεταλούδα τρυφερή,
και δεν μπορώ να κρατηθώ,
μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ.
Βογκούν του κόσμου τα στοιχειά, σηκώνουν κύμα βροντερό!
θαρρείς ανάλυωσεν η γη, και τρέχ' η στράτα, σα νερό,
και 'γὼ το κύμα τ᾿ ακλουθώ,
μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ.
Όσες γλυκάδες και χαρές μας περεχύν' ο ερχομός,
τόσες πικράδες και χολές μας δίν᾿ ο μαύρος χωρισμός!
Ωχ! Ας ημπόργα να σταθώ...
μάνα μην κλαις, θα ξαναρθώ.
Πλάκωσε γύρω καταχνιά κι ήρθε στα χείλη μ' η ψυχή!
Δός με την άγια σου δεξιά, δός με συντρόφισσαν ευχή,
να με φυλάγει, μη χαθώ,
μάνα, μην κλαις, θα ξαναρθώ.
|  |
Lyrics: Yioryios Vizyinos
Musica: Yiannis Spanos
Prima esecuzione: Yiannis Poulopoulos
Altri spettacoli:
Mihalis Violaris
Il mare è in tempesta,
le montagne sono velate di nebbia,
sono muti i nostri usignoli,
e il cielo è pieno di tenebra
il mio sguardo è infelice e offuscato,
addio, bimbo mio, buona fortuna !
La mia testa rimbomba
come il suono del torrente,
le mie labbra sono inaridite,
e mi si mozza il respiro
in questo ultimo bacio,
addio, bimbo mio, buona fortuna !
Che il creatore ti tormenti,
maledetta terra straniera,
che prendi i nostri bambini
e ci lasci nella sventura,
a mangiare tanta bile
quando diciamo "buona fortuna".
| |
