 |
Στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Ευτύχιος Χατζηττοφής
Το κορίτσι βούλιαξε
στο μεγάλο βάλτο.
Ένας σκύλος ούρλιαξε
μες στην ερημιά.
Για τη νύχτα μίλα μου,
το λυχνάρι πάρ’ το.
Σαν τη Φιλομήλα μου
δε θα βρω καμιά.
Σκότωσα το διάκονο
μες στην εκκλησία.
Πίκρα και παράπονο
δεν υπάρχει πια.
Τίναξα απ’ τον ώμο μου
την απελπισία,
χάραξα το δρόμο μου
στην κακοτοπιά.
Ήρθαν άγρια κύματα
ένα δύο τρία
κι από τ’ αμαρτήματα
πήραν τα μισά.
Κι είπανε πως άμυνα
κράτησαν στην Τροία
δυο μικρά κυκλάμινα
δυο πουλιά χρυσά.
|  |
Text: Ayathi Dimitrouka
Musik: Manos Hatzidakis
Uraufführung: Eftyhios Hatzittofis
Das Mädchen versank
im großen Sumpf.
Ein Hund jaulte
in der Einsamkeit.
Sprich zu mir über die Nacht
nimm die Laterne.
So eine wie meine Filomila
werde ich nicht mehr finden.
Ich habe den Diakon getötet
in der Kirche.
Bitternis und Klage
gibt es nicht mehr.
Ich habe die Verzweiflung
von meinen Schultern geschüttelt,
ich habe meinen Weg
in gefährliches Gelände gebahnt.
Es kamen stürmische Wellen
eine, zwei, drei
und sie nahmen von den Sünden
die Hälfte mit.
Und es heißt dass in Troja
die Verteidigung aufrechterhielten
zwei kleine Alpenveilchen
zwei goldene Vögel.
| |
