 |
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Στάμος Σέμσης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Στην Ελλάδα κάνει κρύο κι ένας βάρβαρος βοριάς
με φορτώνει σ’ ένα πλοίο που το λέγαν Πειραιάς
ανοιχτήκαμε στη Δύση με τον ήλιο στα ψηλά
τα καράβια κρύβουν μίση και φαντάσματα πολλά
και την τρίτη μέρα φτάνει μήνυμα από τη στεριά
να μ’ αφήσουν σε λιμάνι και σε σκοτεινά νερά
Μη ρωτάς που ταξιδεύω μη ρωτάς
τη δροσιά κι ό,τι ανασαίνει ν’ αγαπάς
Σε μιας μηχανής ιμάντα με το Χάρο αφεντικό
πέρασα απ’ τη Τζιμπεράλντα βγήκα στον ωκεανό
στα κατάρτια του κυκλώνα και στα δίχτυα της σιγής
ζούσα τούτο τον αιώνα δίχως ίσκιο δίχως γης
στην Ελλάδα σκοτεινιάζει κι ένας δίσεκτος θεός
απ’ τους ουρανούς κοιτάζει πόσο χάλασε ο καιρός
Μη ρωτάς που ταξιδεύω μη ρωτάς
τη δροσιά κι ό,τι ανασαίνει ν’ αγαπάς
|  |
Lyrics: Mihalis Bourboulis
Musica: Stamos Semsis
Prima esecuzione: Yioryos Dalaras
In Grecia fa freddo e una violenta tramontana
mi opprime su una nave che si chiama Pireo;
siamo andati al largo, verso occidente, con il sole alto,
le navi celano odi e molti fantasmi,
e il terzo giorno arriva un messaggio dalla terraferma
che dice di lasciarmi andare a porti e acque misteriose.
Non chiedere dove sto viaggiando, non chiedere
la frescura, e qualunque cosa respiri, amala.
A una cinghia di un motore, con la morte che fa da padrone,
ho superato Gibilterra e sono entrato nell'oceano,
circondato dagli alberi della nave e da reti di silenzio,
ho vissuto questo secolo senza ombra, senza terra,
in Grecia cala la tenebra e un dio infausto
dai cieli guarda quanto il tempo si sia guastato.
Non chiedere dove sto viaggiando, non chiedere
la frescura, e qualunque cosa respiri, amala.
| |
