 |
Στίχοι: Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
Μουσική: Νίκος Πλάτανος
Πρώτη εκτέλεση: Μέμη Σπυράτου
Στο σύρμα αγκιστρωμένες οι καρδιές,
καρφιά στο πέλαγος τα βλέμματα,
στη Γυάρο, στη Μακρόνησο,
στον Αη Στράτη ή στην Ικαρία,
είχαμε όλο τον καιρό
να μάθουμε τα ψέματα
που στην Αθήνα λέγατε γι’ αληθινή ιστορία.
Ξημέρωνε γιορτή και στην ακρογιαλιά,
με τον κρυφό μου γιό στην αγκαλιά,
ήρθες εσύ με δάκρυα πικρά
να ξεδιψάσεις τον αλμυρό γιαλό.
Απ’ τη γιορτή απών μόνο εγώ...
Βλέπεις, νόμισα ψεύτικο το μήνυμα που πήρα.
Πώς να πιστέψω πως εσύ θα `ρχόσουν ως εδώ,
στο άνομο που λέγατε νησί
και με καραβι της γραμμής
που είναι άγονη και στείρα.
|  |
Lyrics: Eleni Ylykatzi-Arveler
Musica: Nikos Platanos
Prima esecuzione: Memi Spyratou
I cuori impigliati nel filo spinato,
gli sguardi inchiodati sul mare aperto,
a Ghyaros, a Makronisos,
a Santa Stratis o a Ikaria,
avemmo tutto il tempo
di imparare le menzogne
che a Atene dicevate sulla "storia vera".
Si fece giorno di festa e sul litorale,
abbracciato a mio figlio, nascondendolo,
venisti tu con amare lacrime
a dissetare la salata spiaggia.
Solo io ero assente dalla festa...
Vedi, credetti falso il messaggio che ricevei.
Come potevo credere che tu saresti venuto fino a qui,
in un luogo senza legge che chiamavate isola,
e con una nave di una linea
inutilizzata e che non dà guadagno?
| |
