 |
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Κώστας Χατζής
Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής
Πριν από χρόνια σ’ ένα μακρινό μου ταξίδι
σε μια έρημη ακτή κάπου στην Αφρική
συνάντησα έναν ταξιδιώτη από άλλον πλανήτη
που μέσα στο διάστημα είχε χαθεί.
Με ρώτησε πώς το λεν’ αυτό το αστέρι
που από κακή του τύχη είχε βρεθεί
του είπα είν’ ο τρίτος πλανήτης από την Ήλιο
και πως εμείς τον λέμε Γη.
Με κοίταξε με αληθινή απορία
μου είπε πως νόμιζε πως ο πλανήτης αυτός είχε χαθεί
μου είπε πως τα μακρινά τους αστεροσκοπεία
είχαν σημειώσει κάποτε μια μεγάλη καταστροφή.
Τότε του μίλησα για τη Χιροσίμα και για το Ναγκασάκι
μ’ έπιασε το παράπονο κι έκλαψα σαν παιδί
του είπα πέντε χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πολεμάνε, κύριε
άνθρωπος μ’ άνθρωπο, λαός με λαό μαζί
του είπα πέντε χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι πολεμάνε, κύριε
αλλά η Γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει.
Αυτός μου μίλησε για τον μακρινό του πλανήτη
μου είπε πως τον κυβερνάνε δώδεκα σοφοί.
μετά με ρώτησε για τις δικές μας κυβερνήσεις
πόσοι σοφοί κυβερνάνε τη Γη
Του είπα εδώ είν’ αλλιώς τα πράγματα, κύριε
δεν κυβερνάνε πάντοτε σοφοί
πολλές φορές κυβερνάνε αλητήριοι
αρκετές φορές κυβερνάνε και τρελοί.
Τότε του μίλησα για τον Νέρωνα και για τον Χίτλερ
για τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως και για τους Ναζί
του είπα πώς σκοτώναν οι Ες-Ες τους ανθρώπους
χίλιους χίλιους σαν τα πρόβατα, κύριε
αλλά η Γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει.
Κοίταξε γύρω του τη θάλασσα, τα πανέμορφα δάση
μου είπε «είναι το πιο όμορφο αστέρι που έχω δει»
με ρώτησε αν μπορούσε να κόψει ένα κλωνάρι από ένα δέντρο
και μια πέτρα να πάρει μαζί του για να θυμάται τη Γη.
Πήρα την πέτρα από τα χέρια του
και τη φίλησα με αγάπη
απόρησε και με ρώτησε γιατί.
Του είπα δεν υπάρχει μια πέτρα σ’ αυτόν τον πλανήτη, κύριε
με ανθρώπινο αίμα να μην έχει ποτιστεί
του είπα πολύ αίμα έχει χυθεί εδώ πάνω, κύριε
αλλά η Γη ακόμα ζει, ακόμα ζει, ακόμα ζει.
|  |
Text: Sotia Tsotou
Musik: Kostas Hatzis
Uraufführung: Kostas Hatzis
Vor Jahren traf ich auf einer weiten Reise
irgendwo in Afrika an einem einsamen Strand
einen Reisenden von einem anderen Planeten
welcher im Weltraum verschwunden war.
Er fragte mich, wie heißt dieser Stern
auf dem er zu seinem Unglück sich befand
ich sagte ihm es ist der dritte Planet von der Sonne
und dass wir ihn Erde nennen.
Er schaute mich an voll echter Verwunderung
er sagte mir, er dachte, dieser Planet sei zerschellt
er sagte mir, ihre fernen Sternwarten
hätten irgendwann eine große Katastrophe festgestellt.
Da erzählte ich ihm von Hiroshima und Nagasaki
Kummer überkam mich und ich weinte wie ein Kind
ich sagte ihm fünftausend Jahre kämpfen die Menschen, Herr
Mensch gegen Mensch und Volk gegen Volk
ich sagte ihm fünftausend Jahre kämpfen die Menschen, Herr
doch die Erde lebt noch, lebt noch, lebt noch.
Er erzählte mir von seinem fernen Planeten
er sagte mir, dass dort zwölf Weise herrschen.
Dann fragte er mich nach unseren Regierungen
wieviele Weise die Erde beherrschen
Ich sagte ihm, hier sind die Dinge anders, Herr
dass hier nicht immer Weise regieren
oftmals regieren auch Halunken
und oftmals regieren auch die Irren.
Ich erzählte ihm dann von Nero und von Hitler
von den Konzentrationslagern und von den Nazis
ich sagte ihm wie die SS die Menschen tötete
tausend tausend wie die Schafe, Herr
doch die Erde lebt noch, lebt noch, lebt noch.
Er betrachtete ringsherum das Meer, die schönen Wälder
er sagte „das ist der schönste Stern, den ich je sah“
er fragte mich, ob er einen Zweig von einem Baum abbrechen dürfe
und einen Stein mit sich nehmen dürfe als Andenken an die Erde.
Ich nahm den Stein aus seinen Händen
und küsste ihn liebevoll
er wunderte sich und fragte mich warum.
Ich sagte ihm, es gibt keinen Stein auf diesem Planeten, Herr
der nicht mit menschlichem Blut getränkt ist
ich sagte ihm, viel Blut ist hier vergossen worden, Herr
doch die Erde lebt noch, lebt noch, lebt noch.
| |
