 |
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου
Και τώρα, πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμία μόνη μου. Αυτό είναι άδικο για σένα. Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα. Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι. Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους.
Δε θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα, φθαρμένους αγκώνες και γόνατα. θα΄ναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις. Γιατί να τους το πω; Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό. Δε θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους. Αν δεν πονάνε κάθε φορά, αν δεν τους σκοτώνει που δε σε έζησαν, που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, που δε θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα, ας μη σε θυμούνται καθόλου.
Στον δρόμο, φεύγοντας, σταύρωσα με δύο παιδιά. Το ένα σου έμοιαζε, σε εκείνη τη φωτογραφία με τους γονείς σου σε μία θάλασσα που δε θυμόσουν.
Και με ρώτησαν: “τί τον είχες;”
Ρώτησαν εμένα, τι σε είχα!
Τους είπα πως, ήσουν το όνομά μου,
ήσουν το όνομά μου.
Τους είπα πως, ήσουν το όνομά μου,
ήσουν το όνομά μου.
Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν.
|  |
Lyrics: Odysseas Ioannou
Music: Themis Karamouratidis
First version: Natasa Bofiliou
And now, I have to find some words to tell you.
I found the words readymade. I did not make any of it on my own. That is unfair for you. I want to find something that will be only for you. Not anyone to fit in it. You were not like anyone. I don’t want to dress you up with clothes already worn, scattered elbows. It would be like I dress you up with flaws, like I give away that me, at least, I had seen you cry. Why would I tell them? They will burn in desire to find out that you were the same as them, that you were not anything different. I won’t let them remember you in their meters. If they do not feel pain every time, if it does not kill them inside that they did not experienced you, that they were not what I were to you, that they will never become what you were to me, let them not remember you at all.
At the street as I were leaving I run over two kids. One of them looked like you, in that picture with your parents at a seaside you did not remember.
And they asked me “What was he to you?”
They asked me, what you were to me!
I told them that, you were my name
you were my name
From now on, they can be calling me however they want.
| |
