 |
Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
Άλλες ερμηνείες:
Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Χαρούλα Αλεξίου
Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ’ ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ’ ακορντεόν
Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ’ άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ’ ακορντεόν
Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός
|  |
Text: Yiannis Neyrepodis
Musik: Manos Loizos
Uraufführung: Manos Loizos
Weitere Aufführungen:
Vasilis Papakonstadinou
Haroula Alexiou
In meiner Nachbarschaft hatte ich einen Freund,
der Akkordeon spielen konnte
wenn er sang spie die Sonne Flammen,
die das Akkordeon in seinen Händen entfachte
Doch eines Abends, finster wie all die anderen,
hielt er Schmiere Akkordeon spielend
als deutsche Schiffe in Mandra Stellung bezogen
und eine Salve das Akkordeon beendete
Dieses bekannte Gefühl bleibt mir
wann auch immer ich seitdem ein Akkordeon höre
Und wie ein Stempel hat eines mein Leben gezeichnet:
Nie wieder Faschismus!
| |
