 |
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μαρκόπουλος & Χαράλαμπος Γαργανουράκης & Βασιλική Λαβίνα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΘΕΤΗ
Χίλια εννιακόσια τριάντα οκτώ. Ο Ρίτσος τελειώνει την εαρινή συμφωνία.
Η εαρινή συμφωνία είναι ένα ποίημα κοινωνικό ερωτικό, γεμάτο με όλα
τα χρώματα της ίριδος. Ο ποιητής δίνει ένα παγκόσμιο μήνυμα εναντίον
του επερχομένου πολέμου, αντιπαραθέτοντας την ομορφιά της ζωής.
"Ανοίχτε τα παράθυρα να μπει το σύμπαν ανθισμένο μ’ όλες τις παπαρούνες
του αίματός μας", μερικές φράσεις. Και.......
Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο στον ήλιο
και τραγουδάμε και τραγουδάμε.
Το φως κελαηδάει, άιντε κελαηδάει
στις φλέβες του χόρτου και της πέτρας.
Άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε.
Αγαπούμε τη γη, τους ανθρώπους και τα ζωα.
Τα ερπετά, τον ουρανό και τα έντομα.
Είμαστε, είμαστε κι εμείς όλα μαζί.
Μαζί κι ο ουρανός και η γη.
Απλώνουμε τα χέρια στον ήλιο στον ήλιο
και τραγουδάμε και τραγουδάμε.
Ο ήλιος με φωνάζει, ο ήλιος με φωνάζει.
Χαρά, χαρά. Δε μας νοιάζει τι θ’ αφήσει
το φιλί μας μες στο χρόνο και στο τραγούδι.
|  |
Lyrics: Yiannis Ritsos
Musica: Yiannis Markopoulos
Prima esecuzione: Yiannis Markopoulos & Haralabos Yaryanourakis & Vasiliki Lavina
INTRODUZIONE DEL COMPOSITORE
Millenovecentotrentotto. Ritsos termina la sinfonia di primavera.
La sinfonia di primavera è un componimento sociale e d'amore, pieno di tutti
i colori dell'iride. Il poeta lancia un ammonimento universale contro
la guerra imminente, contrapponendole la bellezza della vita.
" Aprite le finestre, che entri l'universo fiorito di tutti i papaveri
del nostro sangue..." Parecchie frasi così. E...
Stendiamo le braccia al sole - al sole
e cantiamo e cantiamo.
La luce cinguetta, sì, cinguetta
nelle vene della vegetazione e della pietra.
Valeva la pena di esistere per incontrarci.
Noi amiamo la terra, gli uomini, gli animali.
I serpenti, il cielo e gli insetti.
Siamo, anche noi siamo una cosa sola.
Una cosa sola col cielo e la terra.
Stendiamo le braccia al sole
e cantiamo e cantiamo.
Il sole mi chiama, il sole mi chiama.
Gioia, gioia. Non c' importa che cosa lascerà
il nostro bacio nel tempo e nel canto.
| |
