 |
Στίχοι: Κώστας Καρυωτάκης
Μουσική: Κώστας Άγας
Πρώτη εκτέλεση: Παναγιώτης Καραδημήτρης
Έχει στον κήπο μου μια αμυγδαλιά φυτρώσει
κι ειν’έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει.
Μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι αλίμονό μου, εγώ της έχω αγάπη τόση! ...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νερό και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά πού `χει στον κήπο μου φυτρώσει.
Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει.
Όσα δεν έχουν πέσει θα της πέσουν φύλλα,
και τα κλαράκια της θε ν’απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει.
Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ’αγάπη τόση!...
|  |
Lyrics: Kostas Karyotakis
Music: Kostas Ayas
First version: Panayiotis Karadimitris
It has sprouted in my garden an almond tree
and thus it’s tender that it barely breaths.
But each day, each dawn withers it
and it won’t give me the pleasure of its flower.
And alas! I have so much love for it!…
Every morning I go close to it and I kneel
and with water and tears I water it
the almond tree that it has sprouted in my garden.
Oh, the lie of its life will end.
All the leaves that haven’t fallen, they’ll fall down soon,
and its branches will remain bare woods.
It won’t give me the spring of its flower.
But I, the poor man, I had so much love for it!…
| |
