 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Lucio Battisti
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Άλλες ερμηνείες:
Γιώργος Νταλάρας & Βασίλης Παπακωνσταντίνου
Ελευθερία Αρβανιτάκη & Δημήτρης Ζερβουδάκης
Γιώργος Νταλάρας & Μαρινέλλα
Αναστασία Μουτσάτσου & Μαρίνα Σκιαδαρέση
Ελένη Πέτα
Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ’ το χέρι ότι ζούμε μου λες δε μου φτάνει
Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
Σιδερένια η σκάλα και μου `λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ’ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να `σου το πιόνι
μια φορά μου `χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη
Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω
|  |
Text: Lina Nikolakopoulou
Musik: Lucio Battisti
Uraufführung: Vasilis Papakonstadinou
Weitere Aufführungen:
Yioryos Dalaras & Vasilis Papakonstadinou
Eleftheria Arvanitaki & Dimitris Zervoudakis
Yioryos Dalaras & Marinella
Anastasia Moutsatsou & Marina Skiadaresi
Eleni Peta
Der Zug drehte leuchtend und dampfend in der Luft seine Runden
Darunter liegt das Meer mit dem Mond wie ein Schiff
Ich erinnere mich oft an dich , du trugst ein weißes Kleid
Du hast meine Hand gehalten und gesagt:
Was wir leben, reicht dir nicht
Die Stimmen der Lieder, die wir gesungen haben, sind leiser geworden
Auf der Parkbank liegt ein Herz, das zuerst geschliffen und dann verraten worden ist.
Einmal hast du gesagt es kann nicht sein, es müssen auch andere gefühlt haben
Vor dem Ende gleicht das Schweigen einer großen Liebe
Und ich lebe ewig hier und flüchte jedes Mal bevor ich das Ende sehe
Jede Nacht, die vergeht, komme ich wieder. Ich werde zur Dunkelheit und ergebe mich deinem Rhythmus, der noch immer brennt, diesem Körper der seit Jahren ohne Schatten bleibt.
Jede Nacht vergeht wie ein Film und was wir gelebt haben verschwindet
Jede Nacht die vergeht bin ich immer hier und ich flüchte bevor wir alleine bleiben.
Bevor ich das Ende sehe
Die Stiege war eisern und du hast gesagt: wir werden wenige bleiben.
Die Nacht ist eingefallen und der Wind droht mich zu ersticken
Einmal, da hast du gesagt es kann nicht sein, es müssen auch andere gefühlt haben
Vor dem Ende gleicht das Schweigen einer großen Liebe
Und ich lebe ewig hier und flüchte jedes Mal bevor ich das Ende sehe
Jede Nacht, die vergeht, komme ich wieder. Ich werde zur Dunkelheit und ergebe mich deinem Rhythmus, der noch immer brennt, diesem Körper der seit Jahren ohne Schatten bleibt.
Jede Nacht vergeht wie ein Film und was wir gelebt haben verschwindet
Jede Nacht die vergeht bin ich immer hier und ich flüchte bevor wir alleine bleiben.
Bevor ich das Ende sehe
| |
