 |
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα
περπατούσα μια φορά
δίπλα στα δίχτυα ενός ψαρά
Ο πατέρας μου είχε άστρα
και σιρίτια αστραφτερά
μα εμένα μου `λειπε η χαρά
κι είχα μια θάλασσα στο νου
τ’ όνειρο χάλασα ποιανού
Με τα πέδιλα μου τ’ άσπρα
που τους κόπηκε η κλωστή
βρήκα μιαν άσφαλτο ζεστή
Μ’ έναν ανθό μωρό στη γλάστρα
που απ’ τη γη είχε χωριστεί
γέλια και δάκρυα χιαστί
κι είχα μια θάλασσα για φως
μπας κι είναι ο έρωτας κρυφός
Με τ’ άσπρα πέδιλα
πατάω τα βέβηλα
τ’ άγρια τ’ αγκάθια των καιρών
σε δρόμους άφατους
κι απ’ την αγκράφα τους
σκύβω και λύνω το παρόν
Κι έχω μια θάλασσα για ευχή
λες κι είναι βότσαλο η ψυχή
|  |
Tekst: Lina Nikolakopoulou
Muziek: Nikos Adypas
Eerste optreden: Haroula Alexiou
Met mijn witte sandalen
wandelde ik eens
langs de netten van een visser
Mijn vader had sterren
en schitterende galons (biezen)
maar mij ontbrak de vreugde
en ik had een zee in gedachten
wiens droom is het die ik verbrodde
Met mijn witte sandalen
en hun gebroken riempje
vond ik een warme asfaltweg
Met in een pot een dwaze bloem
die uit de grond gehaald was
lach en traan liepen door mekaar
en ik had een zee als licht
wellicht is de liefde verborgen
Met die witte sandalen
vertrap ik de wereldse
de wilde doornen van de tijd
op onuitspreekbare wegen
buk ik me en van hun gesp
maak ik het heden los
En ik heb een zee als wens
als was mijn ziel een steentje
| |
