1922
Στους χρόνους της καταστροφής
εικοσιδυό και πέρα
φονιάδες παραμόνευαν
το γέρο μου πατέρα.
Οι τοίχοι γέμιζαν αυτιά
οι νύχτες κρύα μάτια
οι πόρτες κρύβανε φωνές
σκιές τα σκαλοπάτια.
Πικροί καιροί σημαδιακοί
με δάκρυα κι αλάτι
με του δασκάλου τη φωνή
το χέρι του εργάτη.
Μαζί με κείνους στο σταυρό
παρά να προσκυνήσω
παρά να πάω μπρός σκυφτός
ορθός να πολεμήσω.
Τα χέρια νά ‘ναι σίδερα
και θα γυρίσει η σφαίρα
θα φέρει κάτω το φονιά
και πάνω τον πατέρα.
Katastrofets åren
tjugotvå och efter
mördare spanade
min gammal pappa.
Väggar fulla av öror
nätter av kalla ögon
dörrar döljade ljud
skuggor trappor.
Bittra tider märkerade
med tårar och salt
med lärarens ton
arbetarens hand.
Med dom i krossets märke
i stället av buga mig
i stället av att gå hopkrupen
käpprak strider jag.
Händer ska vara av järn
och kulan vänder tillbaka
slår ner mördaren
och lyfter pappan.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 02.04.2009