Pyhät maat
Ε, ρε Θε μου, να γινόταν να ξυπνήσω ένα πρωί
στ’ άγια χώματα της Πόλης, κει που έζησα παιδί
που άκουγα τον αμανέ μου, πίνοντας τον αργιλέ
κι έλεγα και το γιαρέ μου στης Ντουντούς τον καφενέ.
Να ντυθώ να πάω τσάρκα και να ρίξω γιασεμί
στο σοκάκι μιας Τσερκέζας που `χα πρωτοφιληθεί
και ν’ αναστηθούν στο νου μου ο βαρκάρης κι ο αμαξάς
και οι ξακουστοί νταήδες που `βγαζε ο Γαλατάς.
Να ξανάβλεπα τους μόρτες να μεθούν και να τα σπαν
και να κλείνουνε οι πόρτες από τα καφέ σαντάν
να τσακώνονται στα χέρια και να κάνουν σαματά
το πρωί τα τζιβαέρια και ας πέθαινα μετά.
Hei, kuule Jumalani, kävisipä niin että heräisin eräänä aamuna
pyhillä mailla Konstantinopolin, siellä missä elin lapsena
jossa kuulin amanlauluni, polttaen vesipiippua
ja lauloin jaremini Dudun kahvilassa.
Pukeutuisin mennäkseni kävelylle ja heittämään jasmiinin
kujalle erään tserkessittären jota olin ensimmäisenä suudellut
ja tulisivat mieleeni venemies ja ajuri
ja kuulut dandit galatalaiset.
Näkisin taas magkat juopumassa ja särkemässä lautasia
ja ovien kafe-santanien sulkeutuvan
niiden särkyvän käsissä ja aiheuttavan harmia
aamulla puuvillapatjalla ja vaikka kuolisin sitten.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 09.04.2009