Erídano
Αν ήταν να κυλήσει ο ουρανός
σαν ύπνος κι απαλός Ηριδανός,
με φως σβησμένο να `ρθει να καθίσει
σαν φίλος και τη νύχτα να κυλήσει
ως την αυγή, κρατώντας μου τα χέρια
στο σχήμα της γιορτής μου με τ’ αστέρια,
πάλι να `ρχόταν λίγο να καθήσει
και τους αιώνες πίσω του να κλείσει,
ως την αυγή ως την αυγή.
Ojalá pudiera derramarse el cielo
cual sueño y el terso Erídano,
con su luz apagada viniera a sentarse
como un amigo y fluyera por la noche
manteniendo mis manos hasta la aurora
en la figura de mi fiesta con las estrellas...
o que viniera a quedarse un ratito
y cerrara tras sí los siglos
hasta la aurora, hasta la aurora.
Avellinou © 22.04.2009