Damone e Finzia (N. Gatsos)
Ήταν κάποτε δυο φίλοι στο μικρό μας το νησί
δυόσμος με το καρυοφύλλι, τσάμπουρο με το κρασί.
Βγαίνανε μαζί σεργιάνι πριν αλλάξουν οι καιροί
και στην εκκλησιά του Αϊ Γιάννη άναβαν μαζί κερί.
Έλαμπε το καλοκαίρι, ήμουνα κι εγώ παιδί,
τέτοιο αγαπημένο ταίρι στη ζωή δεν είχα δει.
Τους εκοίταζαν οι γλάροι τους εκοίταζα κι εγώ,
σαν θαλασσινό φεγγάρι πάνω από την Αμοργό.
Κάποτε έφερε τ’ αγέρι μια γοργόνα από τη Τζια
τρυφερή σαν περιστέρι, λυγερή σαν νερατζιά.
Με τα φωτεινά της μάτια στο γιαλό κάθε βραδιά
έκανε εκατό κομμάτια τη φτωχή τους την καρδιά.
Είχε ο κόσμος πια μαυρίσει κι από κείνο τον καιρό
έγινε η ψυχή τους βρύση με φαρμακερό νερό.
Πήρε ο ένας το μαχαίρι, πήρε ο άλλος το σπαθί
και τ’ αγαπημένο ταίρι το `χε η μοίρα να χαθεί.
Due amici una volta c'erano nell'isoletta nostra
mentuccia con le noci, tralcio con il vino.
Uscivano insieme a spasso nei tempi ancora buoni
e un cero in San Giovanni accendevano in compagnia.
L'estate risplendeva, anch'io ero ragazzo,
una coppia così amorevole mai vidi in vita mia.
I gabbiani li guardavano e li guardavo anch'io
come una marina luna di sopra ad Amorgòs.
Un giorno una sirena da Kea portò il vento
come una colomba tenera, flessuosa come un giunco*.
Coi lampi dei suoi occhi le sere sulla spiaggia
i poveri loro cuori li fece in cento pezzi.
Si era ormai fatto scuro il mondo e da quel tempo allora
divenne la loro anima sorgente velenosa.
La spada prese l'uno corse al coltello l'altro
e la coppia sì amorevole la sorte mandò a perdersi.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 11.05.2009