einai kati deilina | ||
Το σπίτι φυλακή μια Κυριακή ακόμα μακριά σου πώς φτάσαμε ως εδώ ξένοι κι οι δυο να ζούμε για φαντάσου ποτέ δε θα ξεχάσω τα λόγια που’χες πει πως για να μ’αγαπήσεις δε φτάνει μια ζωή Είναι κάτι δειλινά που νιώθω ερημιά παράπονο με πιάνει είναι θάνατος αργός αυτός ο χωρισμός κομμάτια μ’έχει κάνει Είναι κάτι δειλινά που χάνομαι ξανά στα μάτια τα δικά σου η ζωή μου μια πληγή κρυφά αιμορραγεί που είμαι μακριά σου Ξυπνάω το πρωί και η ζωή ανόητη μου μοιάζει το σπίτι αδειανό δεν είσαι εδώ κι η μέρα σκοτεινιάζει Ποτέ δε θα ξεχάσω τα λόγια που’χες πει πως για να μ’αγαπήσεις δε φτάνει μια ζωή Είναι κάτι δειλινά που νιώθω ερημιά παράπονο με πιάνει είναι θάνατος αργός αυτός ο χωρισμός κομμάτια μ’έχει κάνει Είναι κάτι δειλινά που χάνομαι ξανά στα μάτια τα δικά σου η ζωή μου μια πληγή κρυφά αιμορραγεί που είμαι μακριά σου | В тюрьме дом одного воскресенья, даже вдали от Вас как мы здесь, в качестве иностранного Мы оба живут себе Я никогда не забуду слова сказал сумки Как magapiseis не хватает жизни Это то, что я чувствую пустыне закат жалоб со мной Это медленной смерти является разделение штук делать mechei Это закат, который исчезает снова в ваших собственных глазах моя жизнь является скрытой раны кровотечение Я от вас Я просыпаюсь с утра и моя жизнь кажется глупо пустующего дома вы не здесь, а также темно-день Я никогда не забуду слова сказал сумки Как magapiseis не хватает жизни Это то, что я чувствую пустыне закат жалоб со мной Это медленной смерти является разделение штук делать mechei Это закат, который исчезает снова в ваших собственных глазах моя жизнь является скрытой раны кровотечение Я от вас | |
maraki_4ever, maria © 19.06.2009 |
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info