Sortita - Una strada le spade aprano (D. Solomòs)
Και βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες
γύρου στη φλόγα π’ άναψαν και θλιβερά τη θρέψαν
μ’ αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεβάτια,
ακίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ.
Και `γγίζ’ η σπίθα τα μαλλιά και τα λιωμένα ρούχα.
Γλήγορα στάχτη να φανείς, οι φούχτες να γιομίσουν.
Είν’ έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων
δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν
εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το χάρο.
Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν.
E più oltre io vedo i bimbi e le virili donne
intorno al fuoco da loro acceso e nutrito con dolore
con le cose più amate e con i venerandi letti,
immobili, sfinite, senza versare lacrima.
E la favilla sfiora i capelli e le vesti logorate.
Presto mostrati, cenere, che i palmi ne sian colmi.
Sono pronti all’onda travolgente delle armi,
che una strada le spade aprano e liberi si resti
di là con i fratelli, di qua di morte al fianco.
Una strada le spade aprano e liberi si resti.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 06.02.2010