Canzone dell'esilio - Mari ci cingono (M. Theodorakis)
Θάλασσες μας ζωνουν
κύματα μας κλειουν
σ’ άγριους βράχους πάνω
τα νιάτα μας φρουρούν.
Στείλαν του λαού μας
τ’ άξια τα παιδιά
για να τα λυγίσουν
σε δεσμά βαριά.
Στων φρουρών το πείσμα
θα σταθούμε ορθοί
στις καρδιές ατσάλι
φλόγα στην ψυχή.
Μάνα μη στενάζεις
μάνα μη θρηνείς
τώρα πέφτουν οι θρόνοι
και τραντάζει η γης.
Η αυγή χαράζει
πάνω στα βουνά
ο εχθρός λουφάζει
φτάνει η λευτεριά.
Χτυπάτε τους αδέλφια
χτυπάτε δυνατά
σαν χτυπάει ο λαός μας
σειέται γη στεριά.
Mari ci cingono
onde ci serrano
sopra scogli selvaggi
fanno la guardia alla nostra gioventù
Vi hanno mandato i degni
figli del nostro popolo
perché nodi pesanti
li costringano a piegarsi
Alla pressione dei guardiani
noi staremo diritti
acciaio nel cuore
fuoco nell'anima
Mamma non sospirare
mamma non levare un lamento
stanno cadendo i troni
e sta tremando la terra
Si delinea l'aurora
sopra le montagne
il nemico sta accucciato
la libertà sta arrivando.
Colpiteli, fratelli
colpiteli forte
quando è Markos* a colpire
sussulta la terraferma
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 28.05.2010