Minuit (Douze heures du soir)
Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς και μεγαλώνει η απόσταση για μας. Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό... Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ Δώδεκα Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς και μεγαλώνει η απόσταση για μας Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτό και πως τελειώσαν όλα θέλω να σου πω... Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε σ’ ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό και την καρδιά μου που φωνάζει σ’ αγαπώ Δώδεκα		Minuit et même pas un coup de fil Tu ne composes pas le numero de la solitude Et la distance entre nous grandit Minuit et même pas un coup de fil Dans mon esprit le vide insupportable Tu ressembles à un rêve qui part loin … Et le téléphone ne sonne pas, le remors m’étouffe Qui ne comprends jamais ce qui m’arrive Et mon agonie est devenue une montagne Minuit, mon espoir s’est pendu A un téléphone qui est resté mort Et mon cœur crie « je t’aime » Minuit Minuit et même pas un coup de fil Le numero de la solitude tu ne composes pas Et la distance entre nous grandit Minuit et même pas un coup de fil Et je ne supporte pas ce martyre Et comme tout est fini, je veux te dire Et le téléphone ne sonne pas, le remord m’étouffe Qui ne comprends jamais ce qui m’arrive Et mon agonie est devenue une montagne Minuit, mon espoir s’est pendu A un téléphone qui est resté mort Et mon cœur crie « je t’aime » Minuit
glwssologos © 27.11.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info