Lettera a un poeta (Kavvadias)
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη Κάτι που θα `κανε γοργά να φύγει το κοράκι Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες Κι εγώ σ’ αυτές απλά να σε εσύσταινα σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες Κάτι που θα `κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια Που αβρές μαθητριούλες τ `αγαπούν και σιωπηροί ποιητές Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε Με κάποιο τρόπο που όπως λεν δε γέλασαν ποτέ Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει Εγώ που δε σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ οδηγώ Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια Στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει Γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει		Io conosco una cosa che potrebbe Cesare salvarti Qualcosa che sempre si trova nella vicenda eterna Qualcosa che lacera le linee fosche degli orizzonti E la terra infinita percorre senza sosta Qualcosa per cui svelto fuggirebbe il corvo Che nel tuo studio sempre copre le tue carte Via in un batter d'ali gracchiando rauco Verso qualche inabitata terra meridionale Lontano assai lontano dobbiamo noi viaggiare e che il sole ogni volta ci ritrovi soli E tu a fumare, sì, le sigarette Camel ed io a bere whiskey in un cantuccio Ci accoglierebbero città straniere le città che si trovano più remote Ed io solamente ti farei da consigliere come fossero mie antiche e dolci amiche Qualcosa che i tuoi acquosi occhi strani Amati da gentili educande e poeti silenziosi Pieni di attesa farebbe ridere contenti In un certo modo come, si dice, mai non risero Io conosco una cosa che ti salverebbe, è certo Io che mai ti conobbi, pensa, proprio io Una nave ha da prenderci Cesare una nave Una nave che potrei condurre assai lontano Lontano assai lontano dobbiamo noi viaggiare e che il sole ogni volta ci ritrovi soli E tu a fumare, sì, le sigarette Camel ed io in un cantuccio a bere whiskey E una sera a Batavia oppure a Burma negli occhi di una Indù che nuda ballerà in mezzo a diciassette lame, Greta vedrai - forse - ritornare.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 27.11.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info