The song with the blue hue
Κάτι αρρωσταίνει μέσα μου – κάτι αρρωσταίνει
Θεό κρατάω στα χέρια μου – αργοπεθαίνει
Τα ποιήματα που σώπασαν – δίπλα μου μένουν
Οι μοναξιές που τρόμαξα – δε με πιστεύουν
Και εσύ γελάς
Όνειρα που δεν πρόλαβα – με κυνηγάνε
Παλιούς καιρούς που αγαπώ – δε μου μιλάνε
Δεν ξέρω πως να σε μισώ – για να σε φιλήσω
Τραγούδι που ‘χεις χρώμα μπλε – να σ’ αγαπήσω
Και εσύ γελάς
Το δρόμο που δεν περπατά – πρέπει να πάρεις
Λόγια του γέρου μην ακούς – μα μην τα ξεχάσεις
Φωλιά γεμάτη από ψυχές – που με τρομάζουν
Φοράνε μαύρο νυφικό – και αγάπη στάζουν
Και εσύ γελάς
Something inside me rots - something rots.
I’m holding a god in my hands - he’s slowly dying.
Poems that fell silent remain beside me.
The loneliness that I scared away doesn’t believe me.
And you laugh.
Dreams I was too late for chase me.
Old times I hold dear won’t speak to me.
I don’t know how to hate you so that I can kiss you.
Song with the blue hue,so that I can love you.
And you laugh.
The unwalkable path you must choose.
Don’t follow the old man’s words, but don’t forget them.
A nest full of souls that scare me.
They’re wearing a black wedding dress and dripping love.
And you laugh.
mono gymno, Νεκτάριος Θεοδώρου © 27.11.2010