L'Amata Triste (N. Gatsos)
Κοντά στην ακροποταμιά
που κλαίει τη νύχτα η καλαμιά
και το νερό σωπαίνει
βγαίνει σαν άστρο λαμπερό
και καρτερεί και καρτερεί
η Πικραγαπημένη.
Σαν την οχιά στην ερημιά
αίμα βυζαίνει απ’ τα κορμιά
κι εκείνη δεν πεθαίνει
μα σιγολιώνει σαν κερί
όποιος στα μάτια τη θωρεί
την Πικραγαπημένη.
Άλλη δε γνώρισα καμιά
με τόση λάσπη και βρωμιά
κι αγάπη ζυμωμένη
μα θα γυρισουν οι καιροί
κι αίμα να πιει δε θα μπορεί
η Πικραγαπημένη.
Presso la riva del fiume
dove la notte piange il canneto
e tace l'acqua -
arriva come lucente stella
e aspetta e aspetta
l'Amata Triste.
Come una serpe nelle solitudini
succhia sangue dai corpi
e lei non muore -
ma si disfa come una candela
colui che la guarda negli occhi
l'Amata Triste.
Nessun'altra conobbi
con tanto fango e sporcizia
e amore lievitato -
ma torneranno i tempi
in cui non avrà sangue da bere
l'Amata Triste.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 27.11.2010