The exile of embracing
Xάθηκα απόψε στη σιωπή
και σ’ ένα πέλαγος βαθύ
του νού με σέρνει η ρότα
Eίπα να φύγω σ’ άλλη γη
μα της αγάπης η πληγή
δεν κλείνει με τσιρότα
Bλέπω καράβια να περνούν
μ’ άσπρη σημαία να γυρνούν
στης λησμονιάς τα μέρη
και μια γοργόνα με ρωτά
αν είδα ήλιο τη νυχτιά
κι άστρο το μεσημέρι
Tης αγκαλιάς η ξενητειά
είναι η πιο μεγάλη
βάλε στη στάχτη μου φωτιά
κι αφάνισέ με πάλι
Kαλότυχα είναι τα βουνά
ψυχή δεν έχουν να πονά,
καρδιά ν’ αργοπεθαίνει
πέφτει μια κίτρινη βροχή
που να `βρουν στέγη και τροφή
του κόσμου οι κολασμένοι
Kάποτε είχες μια καρδιά
που χώραγε όλο το ντουνιά
τώρα χωράει μια πέτρα
μέχρι να βρεις τρόπο να ζεις
μην τη σκοτώνεις τη ζωή,
τι μένει κάτσε μέτρα
I lost myself in silence tonight
and into a deep sea
my mind's course is set
I thought to leave for another land
but the wound of loving
can not to be closed with a bit of sticking plaster
I see ships passing by
coming in with a white flag
into the waters of forgetting
and a siren is asking me
did I see the sun at night
and the star at midday
The exile of embracing
is the farthest of all
Set fire to my ashes
and annihilate me once more
Lucky the mountains
they have no soul to feel pain
no heart to die the slow death
A yellow rain is falling
where will they find roof and food
the damned of this world?
Once upon a time you had a heart
that held the whole world
not it holds a stone
until you find a way to live
do not kill life
what is left? Sit down and reckon...
Geeske © 13.10.2005