One more life
Τα βήματά μας κάπου εδώ τελειώνουνε
κι αυτές οι μέρες που κάποτε έμοιαζαν «για πάντα»
κάπου στην άκρη της καρδιάς ξεχειμωνιάσαμε
μείνανε στάχτες να ζεσταίνουν τα όνειρα μας.
Στα όριά μας πια δεν ταξιδεύουμε
τα δεκανίκια της ψυχής δε βρίσκουν χώμα
τι ζει πια μέσα μας ποτέ δε θα το μάθουμε
μα του χαρίζουμε πνοή για λίγο ακόμα.
Κι όλο κοιτάζω πίσω απ’ τον ώμο σου σφιχτά σαν μ’ αγκαλιάζεις
αυτόν το δρόμο που φοβάσαι να περάσεις
κι είναι αιώνας η στιγμή, κι είναι η σιωπή σου φυλακή, μια φυλακή
κι όσο κοιτάζω στάζουν τα μάτια σου μια θάλασσα με λάθη
δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ, γι’ αυτό πες κάτι
για να ’χουν σώμα τα «γιατί» θα `δινα ακόμα μια ζωή
Somewhere here, our steps come to an end
and those days that seemed like "forever"
somewhere at the edge of the heart we passed the winter
they're left in ashes to warm our dreams.
We're not tripping to our limits anymore
the crutches of the soul cannot touch the ground
we'll never learn what lives inside us
but we bestow it breath for a little longer.
And I always look over your shoulder as you hold me tight
at this road that you're afraid to cross
and the moment feels like century, and your silence's like a prison
and as I look, your eyes are dripping a whole ocean of mistakes
I don't know if I'll see you again, so say something
to incarnate the "reasons why" I'd give one more life
Piper87 © 15.01.2011