É cada dia
Σαν πετράδια που έχασαν το φως τα μάτια σου κοιτώ που ξέχασαν να κλαίνε κι αν τα χείλη σφράγισε ο καιρός ν’ακούσω προσπαθώ κουβέντες που δεν λένε Είναι κάτι μέρες άδειες σαν λευκό χαρτί που χαμένη βγαίνει η αγάπη φύλακα άγγελό σου έχεις κάνει τη σιωπή και κανένας απ’τους δυο μας ποτέ δε θα μάθει πώς φτάσαμε ως εδώ... Όσα δεν μπορείς να φανταστείς και να υποσχεθείς τόσα μια καρδιά ζητάς ν’αντέξει Μεσ’το θέατρο του πόνου αυτό στο άδειο σκηνικό η αυλαία πρέπει πια να πέσει Είναι κάτι μέρες άδειες σαν λευκό χαρτί που χαμένη βγαίνει η αγάπη φύλακα άγγελό σου έχεις κάνει τη σιωπή και κανένας απ’τους δυο μας ποτέ δε θα μάθει πώς φτάσαμε ως εδώ...		Como pedra que percebem luz os seus olhos vejo que esqueceram de chorar e se nos lábios deixar o tempo Escuto experimentar que acoberta o que você não diz. É cada dia vazio como papel branco. você ficou de fora do amor prenda seu anjo que fez o silêncio e nenhum de nós dois iremos nunca aprender Como podemos fazer aqui... O que você não pode fantasiar e prometer tanto um coração pede e pergunta dentro do teatro que sofro na cena do vazia a cortina já não deve ser descartada É cada dia vazio como papel branco. você ficou de fora do amor prenda seu anjo que fez o silêncio e nenhum de nós dois iremos nunca aprender Como podemos fazer aqui...
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 16.01.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info