As graças
Της θαλάσσης καλλίτερα φουσκωμένα τα κύματα
να πνίξουν την πατρίδα μου ωσάν απελπισμένη
έρημον βάρκαν.
Στην στεριάν, στα νησιά, καλλίτερα μια φλόγα να ιδώ παντού χυμένην
τρώγουσαν πόλεις, δάση, λαούς και ελπίδας.
Καλλίτερα, καλλίτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες
να τρέχωσι τόν κόσμον με εξαπλωμένην χείρα
ψωμοζητούντες.
Το ξίφος σφίξατε Έλληνες, τα ομμάτια σας σηκώσατε
ιδού εις τους ουρανούς.
Προστάτης ο Θεός μόνος σας είναι.
Κι αν ο Θεός και τ’ άρματα μας λείψωσι καλλίτερα
πάλιν να χρεμετίσωσι στον Κιθαιρώνα Τούρκων
άγριαι φοράδες.
Παρά α! όσον είναι τυφλή και σκληροτέρα η τυρρανίς
τοσούτον ταχυτέρως ανοίγονται σωτήριοι θύραι
Της θαλάσσης καλλίτερα...
Os mares melhores com turbulentas ondas
afogar a minha pátria em desespero
deserto barco.
Em terra firme, nas ilhas, melhores chamas sempre precipitam
cantam cidades, florestas, povos e esperanças
Melhor, melhor dispersos os gregos
a correrem pelo mundo, propagando mãos
necessárias
A espada justa, gregos, olhos a levantar
do próprio do céu.
Patrono só Deus é..
E se Deus e as nossas armas incompletas melhora
mais relincham em violas turcas
rudes éguas.
Apesar de - ah! como é cego e a dureza dos tiranos
tão rápidos abrem salvadores portas
Aos mares melhores ...
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 22.02.2011