Rosa

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν’ η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ’ έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μέσ’ στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί


Os meus lábios secos e sedentos…
buscam no asfalto água…
passam ao meu lado os veículos
e você me diz que nos espera o tormento
e me empurra no cabaré escuro...

Vamos juntos na mesma rua
mas os nossos quartos separados
em cidade mágica rodeamos
não quero mais aprender a viver
suficiente para mim a s alegrias de dois beijos

Com o jogo de roleta se perde
em um conto de pesadelo
voz de um inseto agora uma voz
minha vida como planta trepadeira
me corta e me risca no vazio

Como necessito criar a história
como a história se faz em silêncio
e o que me olha Rosa , paraliso
desculpe-me por não entender
o que dizem os computadores e números

Meu amor feito de carbono e enxofre
como mudou assim o tempo
passamos sobre os veículos
e dentro da neblina a chuva
dormimos ao lado

Como necessito criar a história
como a história se faz em silêncio
e o que me olha Rosa , paraliso
desculpe-me por não entender
o que dizem os computadores e números

Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 06.03.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info