When dusk falls
Το σπίτι φυλακή μια Κυριακή ακόμα μακριά σου πώς φτάσαμε ως εδώ ξένοι κι οι δυο να ζούμε για φαντάσου ποτέ δε θα ξεχάσω τα λόγια που’χες πει πως για να μ’αγαπήσεις δε φτάνει μια ζωή Είναι κάτι δειλινά που νιώθω ερημιά παράπονο με πιάνει είναι θάνατος αργός αυτός ο χωρισμός κομμάτια μ’έχει κάνει Είναι κάτι δειλινά που χάνομαι ξανά στα μάτια τα δικά σου η ζωή μου μια πληγή κρυφά αιμορραγεί που είμαι μακριά σου Ξυπνάω το πρωί και η ζωή ανόητη μου μοιάζει το σπίτι αδειανό δεν είσαι εδώ κι η μέρα σκοτεινιάζει Ποτέ δε θα ξεχάσω τα λόγια που’χες πει πως για να μ’αγαπήσεις δε φτάνει μια ζωή Είναι κάτι δειλινά που νιώθω ερημιά παράπονο με πιάνει είναι θάνατος αργός αυτός ο χωρισμός κομμάτια μ’έχει κάνει Είναι κάτι δειλινά που χάνομαι ξανά στα μάτια τα δικά σου η ζωή μου μια πληγή κρυφά αιμορραγεί που είμαι μακριά σου		The house like a prison, yet another Sunday far away from you I wonder how it did happen that we live like two strangers I will never forget the words you said that a lifetime is not enough to love me when dusk falls I feel solitude and sadness takes hold of me this separation is like a slow death it broke me into pieces when dusk falls again I lose myself in your eyes my life is a wound that secretly bleeds because I am far away from you I wake up in the morning and life seems meaningless the house is empty, you're not here and the day turns to darkness I will never forget the words you said that a lifetime is not enough to love me when dusk falls I feel solitude and sadness takes hold of me this separation is like a slow death it broke me into pieces when dusk falls again I lose myself in your eyes my life is a wound that secretly bleeds because I am far away from you
Giuseppe Gualtiero Peiro © 07.03.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info