Elena
Το χλωμό το προσωπάκι σου
στις φωτογραφίες μας κοιτώ,
πόσο κουράστηκες, να φύγεις βιάστηκες.
Τα θλιμμένα τα ματάκια σου
σαν δυο σύννεφα στον ουρανό,
πού να πηγαίνουνε, πού ταξιδεύουνε;
Ελένη, εκεί που πας κοίτα να είσαι ευτυχισμένη,
σ’ αυτή τη γη η μοίρα σου ήταν γραμμένη
σ’ άσπρο χαρτί με ένα κίτρινο στυλό
σα δάκρυ από λεμόνι.
Θυμάμαι πόσα απογεύματα
καθόσουνα δίχως να βγάλεις τσιμουδιά,
μόνο με κοίταζες και χαμογέλαγες.
Σου στέλνω αυτό το τραγουδάκι μου
για να σου κρατάει συντροφιά
και να μην ξεχνάς να μου χαμογελάς.
Tua pálida face
as nossas fotografias vejo,
tanto cansaço e você saiu depressa
Os tristes olhinhos seus
como duas nuvens no céu
onde se foram, onde viajaram?
Elena, ali onde você foi feliz
disso a terra e seu destino estava escrito
na branca carta com uma letra amarela
como lágrimas de limão
Me lembro tanto das tardes
sentávamos sem dizer uma palavra
só me olhava e sorria
Te envio esta minha música
para te fazer companhia
e para não esquecer de sorrir
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 13.03.2011