Ojos sin razón
Είναι τα μάτια σου ένας διάδρομος παλιός δάκρυα πνιγμένα ξεφλουδίζουνε τους τοίχους που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός αντί συνθήματα ζωγράφισε με στίχους Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά που οδηγούν σ’ ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν μετά τη χρήση τα φορτώνουνε σε σένα Μου λες τα μάτια σου να μη τα αγαπώ και να μη πάψω να πιστεύω στα δικά μου μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ κι όπου βρεθώ τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά που κάθε άστεγο και άνεργο ζεσταίνει κι η καλοσύνη τους απλώνει σαν λαδιά να μαλακώσει μιαν ανάγκη πετρωμένη Σ’αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω μ’αγαπούνε της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή στα παραμύθια και στ’ αστέρια να με βρούνε		Tus ojos son un pasillo viejo lágrimas ahogadas pelan las paredes donde un quedo huésped secreto en lugar de esloganes pintaba por los versos Y dentro están las escaleras que conducen a un sótano lleno de juguetes rotos todo lo de que la gente se aburre y lo olvida después del uso, eso lo carga a tí Me dices que no deba amar tus ojos y no deje de creer en los míos pero estos ojos, en cualquier parte me estoy perdiendo y me estoy encontrando, los tengo atrás de mí dentro de mí y delante de mí Un fuego se enciende en el iris que calienta cada persona sin techo y sin trabajo su bondad extiende como una mancha de aceite para suavizar un necesidad petrificada En estos ojos no está la razón no importa cuanto profundamente los mire me aman encienden la prisión de la historia para encontrarme en los cuentos de hadas y las estrellas
curros_mujer © 24.03.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info