Neću više da sanjam
Σβήσανε τ’ άστρα τ’ ουρανού
Κρύφτηκε το φεγγάρι
Κι η νύχτα απόψε ότι πιω
Να πιει κι αυτή γουστάρει
Κι άμα στερέψει το γυαλί
Σε μια γωνιά θ’ αράξω
Και μ’ όση δύναμη μπορώ
Ζωή θα σου φωνάξω
Δεν ξανακάνω όνειρα
Όσα παλάτια κι αν έχω χτίσει
Γίναν φύλλα στο Βοριά
Κι όσες αγάπες έχω γνωρίσει
Μου ’χουν ματώσει την καρδιά.
Ένα βιβλίο αδειανό
Είναι η ζωή μου όλη
Κι η λαβωμένη μου καρδιά
Μια κουρσεμένη πόλη
Πάλι στα δυο θα κοπώ
Κι άλλη μια νύχτα λιώμα
Μου `κανες στάχτη τη ζωή
Μα σ’ αγαπώ ακόμα
Ugasile su se zvezde s neba
sakrio se mesec
i noć večeras, sve što pijem
i ona bi da pije
I ako ponestane stakla
u jedan ću ćošak da se zavučem
i iz sve snage
vikaću na tebe, živote!
Neću više da sanjam
sve palate koje sam sagradio
lišće su na severcu postale
i sve ljubavi koje sam upoznao
povredile su mi srce
Prazna knjiga
moj je život ceo
a moje ranjeno srce
porobljeni grad
Opet ću pući na pola
i još jednu ću noć slomljen biti
u pepeo si mi rasula život
ali još uvek te volim!
neraidaBGD, Ivana © 19.04.2011