A Carta
Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
Σα να `ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια
Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει αέρας
Να ’χω το νου μου αδειανό
Να ’χω και πρίμο τον καιρό
Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
Δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
Θέλω να `ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
Πως νιώθουμε παράφορα
Πως ζούμε έτσι αδιάφορα
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
Να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πώς μοιάζεις
Έτσι θα σ’ αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
Σα μια γυναίκα μακρινή
Που αγάπησα πριν φύγω
Δε θέλω να πικραίνεσαι
τις Κυριακές τα βράδια
Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά
τα χρόνια μένουν άδεια
Não quero mais pensar na mesma e na mesma
Como toda a mentira que ficou
eu quero abri a janela para ventilar
com uma cabeça fresca
para que eu tenha um tempo favorável
Não quero que me digas sobre o que viveste
Não importa se o mundo não mais se despedace
Quero que venha e que vá para
Como sentimos apaixonados
Como vivemos assim no vazio
Não quero que se entristeça
nas noites de domingos
Sem a aurora, na escuridão
o tempo fica vazio
Quero que vá para salvar para que pare de gritar
Para que esqueças nos caminhos quem era e o que pareces
Assim te amarei muito e te verei pouco
Como uma mulher distante
Quem que te amou antes que eu fosse
Não quero que se entristeça
nas noites de domingos
Sem a aurora, na escuridão
o tempo fica vazio
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 05.06.2011