Но это невозможно

Κάθε φορά που σε κοιτώ
θέλω να σου πω όσα δεν είπα
πως παραδόθηκα εγώ
σ’ αυτό το χωρισμό

Κάθε φορά που με κοιτάς
μέσα μου ξυπνάς μια καταιγίδα
ψάχνει λιμάνι το κορμί
κι εσύ είσαι η αφορμή

Μα δε γίνεται
να θυμάται ακόμα η καρδιά να πονάει
δε γίνεται
αφού λένε πως ό,τι πληγώνει
στο χρόνο αφήνεται
κι ό,τι αλλάζει
αλλάζει μόνο για καλό

Δε γίνεται
υποτίθεται πως σε ξεπέρασα
μα δε γίνεται
και το κάθε σημάδι στο σώμα
αρνιέται δε σβήνεται
και τις νύχτες σου φωνάζει
σ’ αγαπώ

Κάθε φορά που με κοιτάς
μέσα μου χτυπάς την ίδια πόρτα
ανοίγω μες στα σκοτεινά
ξανά και είσαι εδώ

Κάθε φορά που σε κοιτώ
τυφλώνουν το μυαλό τα ίδια φώτα
και πάλι ψάχνει σαν τρελή
η αγάπη να κρυφτεί


Каждый раз, когда смотрю на тебя,
хочу тебе сказать всё, что не сказал:
что сдался я
этой разлуке.

Каждый раз, когда смотришь на меня,
во мне ты пробуждаешь грозу,
ищет пристань тело,
а ты - причина.

Но это невозможно,
чтобы помнило всё ещё сердце, чтобы болело;
это невозможно,
ведь говорят, что раны
время лечит
и всё, что меняется,
меняется только к лучшему.

Это невозможно,
вероятно, я забыл тебя,
но это невозможно
и каждый шрам на теле
отрекается, не затягиваться
и ночами тебе кричит:
"я тебя люблю"

Каждый раз, когда смотришь на меня,
внутри меня стучишь в ту же дверь,
я открываю впотьмах,
снова и ты здесь.

Каждый раз, когда смотрю на тебя,
ослепляют разум те же огни
и опять ищет, как безумная,
любовь, где бы ей скрыться.

Panselinos © 05.06.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info