The thorn
Πρωινά λαχανιασμένα rendez vous ματαιωμένα δρόμο παίρνεις δρόμο αφήνω κόμπο δένεις κόμπο λύνω στην ηλιοφεγγιά σε φτάνω στην αστροφεγγιά σε χάνω Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα ίσως ποτέ του δε θα μάθει τι δρόμο ανοίγει ένα ψέμα τι μέλι κρύβει το αγκάθι Στου Απρίλη τις ταράτσες ονειροπαρμένες φάτσες σκάβουν στη σιωπή λαγούμι με τσιγάρο και με ρούμι σαν φαντάροι απολυμένοι που κανείς δε περιμένει Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα ίσως ποτέ του δε θα μάθει τι δρόμο ανοίγει ένα βλέμμα τι μέλι κρύβει το αγκάθι Μόρτισσα καραμελάτη τσακιστή και μυρωδάτη με κερνάει σαν νυχτώνει του έρωτά της το αφιόνι κρύβει η νύχτα το μαχαίρι και μας παίρνει απ’ το χέρι		Breathless mornings cancelled dates you get on the roads, I get out of the roads you tie a knot, I untie a knot I catch you in the suns glare I lose you in the starlight Whoever wears the sorrow as a crown may never learn what new road a lie opens what honey is hidden behind a thorn On April’s terraces dreamy faces dig a tunnel into silence with cigarettes and rum like dismissed soldiers which nobody waits Whoever wears the sorrow as a crown may never learn what new road a lie opens what honey is hidden behind a thorn “Mortissa karamelati crushed and fragrant” [refers to a woman of the streets, but probably not a hooker] treats me as day turns to night her love’s opium. The night hides the knife and takes us by the hand
ttoppouzokypraios © 19.10.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info