Recorde
Ήμασταν οι δυο μας
παραμύθι παιδικό μας
τώρα οι σιωπές μας
πλημμυρίζουν τις στιγμές μας
Σώματα θιγμένα
δίχως χάδι δίχως βλέμμα
τι να πω
Είχαμε οι δυο μας
έναν έρωτα θεό μας
Λόγια και εικόνες
ξαφνικά γίναν χειμώνες
Σχέδια μεγάλα
καταντήσανε μια στάλα
τι να πω
Θυμήσου
που τις νύχτες αγκαλιά σου με κρατούσες
και ψιθύριζες γλυκά πως μ’ αγαπούσες
Θυμήσου
Θυμήσου
που ξυπνούσα από τους χτύπους της καρδιάς σου
και αντάμωνε η πνοή μου τη δικιά σου
Θυμήσου
Άλλο δεν μπορούμε
σαν αιχμάλωτοι να ζούμε
Δυο κεριά λιωμένα
που έχουν μείνει κολλημένα
είναι αυτή η αγάπη
και κανείς δεν κάνει κάτι
τι να πω
Estávamos nós dois
conto de nossos filhos
agora o nosso silêncio
inundando os nossos momentos
corpos desequilibrados
sem toque, sem olhar
o que digo
Nós dois tivemos
uma paixão, nosso deus
Palavras e imagens
de repente, eles tornaram-se invernos
planos antigos
acabou um pouco
o que digo
recorde
que as noites te abraçar com vigor
e sussurra doce que você me amou
lembrar
recorde
que desperto pelas batidas de seu coração
e responder a cada meu suspiro a sua lembrança
Mais não podemos
foram levados como prisioneiros para se vivermos
Duas velas derretidas
que ficaram coladas
é este amor
e você faz, você não faz nada
o que digo
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 29.01.2012