I go away
Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνει φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
παίρνω όρκο να τελειώσει πια
ό, τι τελειώνει.
Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει από κει
που ήμουνα ξένος.
Φεύγω, φεύγω, κάθε μέρα φεύγω
μέτρο μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω, φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.
Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.
Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.
I throw a push to the night,
she gets fire and it’s becoming morning;
at the last sip
I take oath to (make) that it ends finally,
everything that ends.
I enter the train at dawn,
to find me at another place
this day that will come in,
to save me from there,
where I was a stranger.
I go away, I go away, every day I go away
Meter by meter, all further on
I go away, I go away, all these years I go away
In my heart all the closer
I throw to my eyes a light,
and I interrogate alone,
my separated self
is who has split the world
by mistake.
I wonder whose blame, is it
that we dream while awake,
and would it be the limbo
that opens doors in the morning
at the first tapping.
costas_s © 29.01.2012