Vardaris*
Με μια βαλίτσα αναμνήσεις
κι ένα τσιγάρο πόνο,
πήρα τους δρόμους μόνος μου
φυγάς σε ξένο κόσμο.
Σε μια γωνιά σαν στάθηκα
κοίταξα τι αφήνω
και η ματιά σου έλαμψε
σαν φλόγα μεσ’ το κρύο.
Βαρδάρη φύσηξε να σβήσεις το φεγγάρι
να μη μπορώ να δω ο πόνος που με πάει
Φύσα να πάρεις ότι έμεινε από μένα
κι άφησε πίσω μακριά κάθε της ψέμα.
Στης Σαλονίκης τα στενά
ζητάω λίγη αγάπη
αυτή που μου κλεψες εσύ
και πέταξες στην άκρη
Για μια στιγμή σαν σκέφτηκα
πως ζούσα σε μια πλάνη
άδειασε ο κόσμος γύρω μου
και κύλησε ένα δάκρυ!
Com a mala cheia de lembranças
e um cigarro
sigo teus caminhos só eu
você foi para um estranho mundo
Em um canto fica
olho o que deixo
e os seus olhos brilharam
como chamas dentro do frio
Vardaris assopra para apagar a lua
para que eu possa ver a dor ir
para que vá o que fica de mim
e deixo para traz cada mentira
Nas ruas de Tessalônica
Busco um pouco de amor
este que você roubou de mim
e que você jogou fora
por um momento pensei
como vive em uma falácia
esvazia o mundo ao meu redor
e beber as lágrimas!
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 07.02.2012