Olipa kerran
Μια φορά κι έναν καιρό
όπως λεν' τα παραμύθια,
κυνηγούσα τ’ όνειρο
για να μάθω την αλήθεια.
Να 'ναι ήλιος, να 'ναι αστέρι,
ποιος την είδε ποιος την ξέρει;
Αχ γιατί, αχ γιατί
μοιάζει με καρδούλα κλειστή;
Μια φορά κι έναν καιρό
κάποιος άγγελος διαβάτης,
σ’ ακρογιάλι λαμπερό
είχε γράψει τ' όνομά της.
Μα σαν πέρασε τ’ αγέρι
ποιος την είδε ποιος την ξέρει;
Αχ γιατί, αχ γιατί
να 'ναι σαν μια σπίθα σβηστή;
Μια φορά κι έναν καιρό
στην φωτιά και στον αγώνα,
την αντίκρισα θαρρώ
σαν μια κόκκινη σταγόνα.
Μα πριν βγει το καλοκαίρι
ποιος την είδε ποιος την ξέρει;
Αχ γιατί, αχ γιατί
να 'χει στη ζωή ξεχαστεί;
Olipa kerran
kuten sanovat sadut
ajoin takaa unelmaa
tietääkseni totuuden.
Onko se aurinko, onko tähti?
Kuka sen näki kuka sen tuntee.
Ah miksi, ah miksi
se muistuttaa sydäntä suljettua?
Olipa kerran
joku enkeli kulkija
rantaan valoisaan
hän oli krjoittanut nimensä.
Mutta kuin meni aamutuuli
kuka hänet näki kuka hänet tuntee.
Ah miksi, ah miksi
on kuin kipinä sammunut?
Olipa kerran
liekissä ja taistelussa
hänet kohtasin uskon
kuin punaisen pisaran.
Mutta ennen kesän menoa
kuka hänet näki kuka hänet tuntee.
Ah miksi, ah miksi
on hän elämässä unohtunut.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 03.03.2012