Días Inactivos
Ξέρω πως θα `ρθει και δε θα `μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.
Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.
Δε θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δε θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δε θα `ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει.
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη.
Θα `ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.
Δε θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δε θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...
Sé que llegará y no estaré como estoy,
en mi mejor abrigo para recibirlo.
Ni tampoco inclinado sobre algún tomo
al que me encaramo para aprender que yazgo.
No estaré rezando a un universo deslumbrante,
ni la preguntaré sin pudor por su aguijón.
No habrá progenitor que me diga: levanta, vistete,
es tiempo de vivir, hijo mío, amanece.
Llegará a la hora en que se esté desgarrando mi luz
y me dedique fanáticamente a suplicar serenidad.
Llegará como una orden abrasadora que deshará
premisas de vida y la ruda alegría de este mundo.
No irá reuniendo cielo para lavarme;
no sostendrá en sus manos albahaca o yerbabuena.
Llegará a la hora en que se estará desgarrando mi luz
Llegará a la hora en que se estará desgarrando mi luz
Llegará a la hora en que se estará desgarrando mi luz...
Avellinou © 09.10.2012