Hablo de ti
Μιλώ με τα ψηλά τ’ απάτητα βουνά
και τους μιλώ για σένα
πως έχεις ομορφιά και φρύδια τοξωτά
σαν πέτρινα γεφύρια
Και μ’ απάντησαν:
Τα γεφύρια χορταριάζουν.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς
Μιλώ με τ’ ουρανού τα μαύρα σύννεφα
και τους μιλώ για σένα
πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς
η στέρφα γη ανθίζει
Και μ’ απάντησαν:
Η γη ανθίζει εκεί που θέλει.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς.
Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ’ αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν
Και μ’ απάντησαν:
Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς.
Hablo con las altas montañas, inaccesibles
y les hablo de ti,
que tienes belleza y cejas arqueadas
cual puentes de piedra.
Y me responden:
“los puentes se cubren de maleza,
alma desdichada, no te engañes”
Hablo con las nubes negras del cielo
y les hablo de ti,
que cuando caminas, donde suavemente pisas,
la tierra estéril florece.
Y me respoden:
“la tierra florece donde quiere,
alma desdichada, no te engañes”
Hablo con las fuentes que viven solas
y les hablo de ti,
que cuando me miras y dices que me quieres,
ángeles revolotean.
Y me responden:
“los ángeles son de papel
alma desdichada, no te engañes”
Avellinou © 09.10.2012