Cuvintele sunt de prisos
Εγώ κι εσύ, πόσο η ζωή να μας μισεί;
Φεύγεις και φεύγω, και πού πάμε;
Εγώ κι εσύ, θεέ μου, μας έμαθες εσύ
τόσο πολύ να αγαπάμε.
Τα λόγια είναι περιττά
την ώρα που χωρίζουμε,
μοιάζουν τριαντάφυλλα σκυφτά
που δεν ξαναμυρίζουνε.
Τα λόγια είναι περιττά
την ώρα που χωρίζουμε.
Σκυφτοί κι οι δυο, γύρω η αγάπη ρημαδιό,
κρύο σκοτάδι κι αγωνία.
Σκυφτοί ξανά, λίγη ελπίδα πουθενά,
κρύο σκοτάδι κι αγωνία.
Eu şi tu, cât să ne urască viaţa?
Pleci şi plec şi unde mergem?
Eu şi tu, Doamne, Tu ne-ai învăţat
Să iubim atât de mult.
Cuvintele sunt de prisos
În clipa în care ne despărţim.
Seamănă cu trandafiri aplecaţi
Care nu mai miros.
Cuvintele sunt de prisos
În clipa în care ne despărţim.
Amândoi încovoiaţi, în jur iubirea (este) o ruină
Frig, întuneric şi agonie.
Încovoiaţi din nou, puţină speranţă nicăieri
Frig, întuneric şi agonie.
angelxirina © 11.10.2012