Atlantis
Νεράιδα τ’ ονείρου μου με προκαλεί,
σε μια απόδραση νυχτερινή.
Στους γαλαξίες πλέει πετάει
όλα ακαθόριστα πού θα με πάει.
Με σώμα πέτρινο πώς να σε φτάσω
περίμενε με να μη σε χάσω.
Πιάνω το πέπλο σου κι όλο ανεβαίνω
χάνω το βάρος μου κι όλο αλαφραίνω.
Ακροβατώ σαν ηλιαχτίδα,
μα σε φοβάμαι σαν Ατλαντίδα.
Ίδιος πρωτόπλαστος στον κόσμο του ονείρου,
κόβω δυο άστρα απ’ το δέντρο του απείρου.
Ξάφνου στο χέρι μου μένει το πέπλο,
στο χάος χάθηκες και αμέσως πέφτω.
Η τιμωρία του παραβάτη
πτώση ελεύθερη σ’ άδειο κρεβάτι.
Σεντόνι το πέπλο δυο άστρα σβησμένα,
σφίγγω στο χέρι μου
ένα για σένα και ένα για μένα.
Σ’ αναζητώ σαν ηλιαχτίδα,
έτσι που μοιάζω σαν Ατλαντίδα
Σ’ αναζητώ σαν ηλιαχτίδα,
έτσι που έγινα η Ατλαντίδα.
Fairy of my dreams calls me
To a nightly excursion.
In the galaxies she floats, she flies,
All unsure, where she will take me.
With a body of stone, how can I reach you?
Wait for me, before I lose you.
I grab your veil and I ascend;
I lose my weight and become lighter.
I teeter like a sun ray,
But I fear you . . . like an Atlantis.
Like the first man* in the world of dreams,
I pluck two stars from the Tree of Eternity.
Suddenly in my hand is left the veil...
You're lost in the chaos, and I immediately plummet.
The trespasser's punishment:
Free fall into an empty bed.
The veil now a sheet, two burned out stars.
In my hand I clutch:
One for you . . . one for me.
I seek you like a sun ray,
So that i seem like Atlantis.
I seek you like a sun ray,
I've become Atlantis.
Willensmacht, Sebastian © 13.10.2012